VU Magazine 1985 - pagina 253

gevoerd. Men voert hier op alle fronten een zogenaamd 'gedecentraliseerd' beleid. Dat betekent: alle voorzieningen moeten in de buurten geregeld worden. Prima, maar de jongeren waar wij 't over hebben, blijven niet in hun buurt; dietrekken naar 't centrum. Jongeren uit de Kinkerbuurt vind je niet in hun eigen wijk; die zitten nu op het Leidseplein. Ik ben een jaar in onderhandeling geweest met jeugdzaken om geld te krijgen voor dit onderzoek. Maar ik kreeg nul op het rekest. Net als, tot op heden, de stichting 'Tilt'. Eigenlijk wil men dat opvangcentrum niet. 't Schijnt overigens dat de gemeente nu eindelijk wakker wordt. Er zou iemand aangesteld zijn die dat hele coffeeshop-circuit gaat inventariseren. Het is echter nog steeds de vraag of 'Tilt' als opvangcentrum er komt, ook al is er vorig jaar in de raad een PvdA-motie aangenomen die daarop aandringt. Men is inmiddels overal wel naarstig aan 't zoeken naar andere opvangmogelijkheden voor scholieren. Ook scholen maken zich nu ongerust. Niet in de laatste plaats vanwege de drugsproblematiek. Ouders gaan vragen stellen aan de schoolleiding: wat doen jullie met de tussen uren? Kunnen jullie de deuren dan maar beter niet dicht houden en binnen de schoolmuren voor opvang zorgen? Die kant gaat 't op, dat scholen met de hoogste afrastering bij de ouders weer 't meest in trek raken."

vorm van directe hulpverlening als 'dweilen-met-de-kraan-open' bestempelen. De maatschappelijke factoren die het spijbelgedrag in de hand werken, dienen allereerst bestreden, zo redeneert men daar, anders maakje je schuldig aan 'symptoombestrijding'. En dan barst binnen deze laatste groep van maatschappijhervormers meestal ook nog strijd los over de vraag of die knelpunten nu eerst en vooral binnen, dan wel buiten de schoolmuren gezocht moeten worden. Moet, anders gezegd, nu eerst de onderwijsstructuur op de helling of redden we 't alleen met een radikale omwenteling van het gehele maatschappelijke bestel? Twistpunten kortom, die meestal wel een vermakelijke, maar zelden een vruchtbare discussie opleveren. Dat beeld gaf ook de forumdiscussie te zien waarmee het PPI-symposium op 26 april werd besloten. Alle genoemde standpunten passeerden de revue, in een opeenstapeling van argumenten die slechts het eigen gelijk dienden. Dit leidde nu en dan tot grote hilariteit en luidkeels protest bij de enkele spijbelaars die het gebeuren vanuit dezaal kritisch gadesloegen. De enige die de zaal dan ook echt op

z'n hand kreeg was Danny, een geheel naar hedendaagse punkvoorschriften opgetrokken jongere, die via de microfoon zijn ongenoegen luid en duidelijk kenbaar maakte: "Jullie zitten hier de hele dag nou wel leuk te lullen, maar wat kopen wij daarvoor? 't Gaat hier over óns. Maar wij hebben zelf geen moer in te brengen. Daar vinden jullie ons zeker te stom voor!" Het forum, waarin onder leiding van mevrouw P. Schreuder (voorzitter van de Raad voor het Jeugdbeleid), onder meer ook de parlementariërs J. G. Kraaijeveld-Wouters (CDA) en G. Mik (D'66) zitting hadden, zat even met de mond vol tanden. Met uitzondering dan van drs. Y. W. Choy, 'adolescenten-psychotherapeut' en directeur van het kinderpsychiatrisch Centrum Tulpenburg. Hij was eigenlijk de enige die zijn, op deze dag wellicht wat incourante opvattingen als een knuppel in het hoenderhok gooide. "Daar zijn jullie niet te stom voor", repliceerde hij snedig en bits, "jullie zijn er te jong voor. Dat is nou juist het hele probleem. Je moet jongeren geen verantwoordelijkheid geven als het om beleidmaken gaat. Dat is al veel te vaak gebeurd. We moeten natuurlijk wel naar jullie luisteren, maar jullie niet

•fc»

Autoritaire zak Dat de achterliggende oorzaken van het spijbelprobleem met het hermetisch sluiten van schooldeuren en het optrekken van metershoge hekken rond de schoolpleinen, evenmin als met een nauwkeuriger registratie van het spijbelen door de schoolleiding, niet zijn weggenomen, zal duidelijk zijn. De vraag blijft echter, met welke beleidsmaatregelen de spijbelproblematiek dan wèl het hoofd geboden moet worden. En over die vraag raken de deskundigen dan slaags, zoals altijd wanneer maatschappelijke problemenin het gedingzijn. Enerzijds is er de groep van handenuit-de-mouwen-stekers die alle prioriteit willen geven aan de opvang van de drop-outs en aan de preventie, opdat de regelmatige spijbelaars van nu, straks niet ook tot de categorie definitieve uitvallers gaan behoren. Een standpunt dat het bestaansrecht van het PPI vormt. Die opvatting wordt ter andere zijde steevast bestreden door de 'club van gogen en logen' die een dergelijke

VU-Magazine14(1984)6juni1985

207

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen