VU Magazine 1986 - pagina 237

Krottenwijken in Colombo: U doet aan politiek, meneer!" ten. Een kleine boer is gemotiveerder en gewend efficiënter te werken — dat is ook elders aangetoond. Je zou die kleine boer natuurlijk wel een heel pakket moeten bieden: opleiding, methoden, marketing, noem maar op; allerhande services die in de vorm van overkoepelende theecoöperaties gegoten zouden kunnen worden. Maar alleen al door het simpele feit van bestaan van plantages, krijgen kleine boeren die faciliteiten niet." Niet alleen daarom heeft Ron Rote zo z'n twijfels of de theecultuur op Sri Lanka nog wel kansen heeft. Anders dan vroeger is er nu sprake van een overproduktie van thee op de wereld. "De grond moet onder de thee vandaan", aldus Ron Rote. "Er is ruimte voor 'diversificatie': men moet andere gewassen gaan verbouwen, niet alleen handelsgewassen als katoen en tabak. Men zou zich bij voorbeeld veel meer kunnen gaan richten op voedselgewassen voor de eigen, lokale behoeften. En dan kun je hoog in de bergen, waar het te koud is voor andere gewassen, nog wel wat thee van goede kwaliteit aanplanten. Maar dat zijn allemaal politieke stappen natuurlijk. De regering moet die stappen wel willen nemen en die plantagestructuur durven aantasten." on Rote betwijfelt echter ten zeerste of de benodigde wil en durf bij de regering van Sri Lanka wel aanwezig is. Zijn eigen ervaringen, opgedaan tijdens de jarenlange periode waarin hij zelf op het eiland verbleef, hebben hem weinig hoopvol gestemd. De huidige studiesecretaris ontwikkelingssamenwerking bij de Raad van Kerken en part-time huisman, trok in '77 naar Sri Lanka met een opdracht van de Verenigde Naties op zak. Rote diende een lange-termijnplan te ontwikkelen, waarmee de nood van de al-

R

— JUNI 1986

lerarmsten in de hoofdstad Colombo, met name op het terrein van de huisvesting, verbeterd zou kunnen worden. Die taak heeft Ron Rote nimmer volbracht. Hij gaf de opdracht voortijdig terug, gefrustreerd als hij zich voelde over het gebrek aan politieke voorwaarden die de onderneming tot een succes hadden kunnen maken, en de geringe bereidheid van overheidswege tot het realiseren van werkelijke veranderingen. Men bouwt liever dure flats voor de middengroepen. En men stoorde zich bovenal aan de gewoonte die Rote zich eigen maakte om de armen, de mensen waar het in feite om ging, van begin af aan bij de plannenmakerij te betrekken. Kritiek op die handelwijze kwam overigens niet alleen van Srilankaanse zijde. Ron Rote: ,,Ik werd op het matje geroepen bij een vertegenwoordiger van de VN. Die zei: 'Dat plan van u deugt niet; u doet aan politiek, meneer!' Waarop ik zei: 'Maar ieder plan dat je maakt is politiek, of je die mensen er nu wel of niet bij betrekt! Het gaat toch om een keuze voor de armsten? Wat is de VN anders aan het doen in dit land?' En toen zei de man: 'Dat weten u en ik natuurlijk wel, maar dat mag je niet hardop zeggen!' Voor mij was dat de druppel die de emmer deed overlopen. En sindsdien stond ik op Sri Lanka dus bekend als 'rooie rakker'. Want zo wordt iemand die vakbonden steunt en zich inzet voor de zaak van de Tamils en andere verdrukte groepen al gauw betiteld." Rooie rakker of niet, dankzij Ron Rote heeft in ieder geval één vluchteling uit Sri Lanka in Nederland een veilig onderkomen gevonden: een zeer oude, kalfshoge hond die hij van het groene eiland meenam, en die haar laatste levensjaren slijten mag binnen het gezin Rote. D Ron Rote: A taste of bitterness; the political economy of tea plantations in Sri Lanka; VU-uitgeverij.

215

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen