GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1988 - pagina 93

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1988 - pagina 93

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Jarenlange onenigheid over de oorzaak van het gat in de ozonlaag hield het vinden van een oplossing tegen. Wetenschappers en politici lijken het nu eens. Maar de tijd begint te dringen: langzaam maar zeker verdwijnt de beschermende laag rond de aarde. MARK MIERAS EN BRAM VERMEER

Het gat boven Antarctica Begin september komt in Halley Bay na de lange koude poolnacht voor het eerst de zon weer op. De lage zonnestralen weerkaatsen op de sneeuw en het dikke pakijs in de dichtgevroren baai. De bewoners van het Britse Antarctische station verheugen zich op de nieuwe poollente. Wetenschappers uit verschillende disciplines doen hier onderzoek naar de geologie, de biologie, de hydrologie en de meteorologie van het ongerepte continent. Niemand had verwacht dat dit maagdelijk Antarctica een sleutelrol zou gaan spelen in

een wereldwijd milieudrama. Het aanbreken van de lente gaat sinds een aantal jaren gepaard met een verschijnsel dat de meteorologen in Halley Bay onrust baart. Op hun instrumenten valt een duidelijke vermindering van de hoeveelheid ozongas boven de zuidpool waar te nemen. Dit zeldzame bestanddeel van de atmosfeer dat zich op zo'n 20 kilometer hoogte concentreert in de zogenaamde ozonlaag, is van groot belang voor het leven op aarde. Al is het gas slechts in geringe hoeveelheden in de atmosfeer aanwezig, het vormt een

beschermend schild tegen de gevaarlijke ultraviolette zonnestraling. Aandacht voor het ozongehalte van de poolatmosfeer was er al een aantal jaren. Al vanaf 1957 observeerde men op Antarctica de wisselvallige dichtheid van het gas. Vroeger 'groeide' de ozonlaag in de lente. Maar vanaf 1970 constateerden de onderzoekers van het Antarctische onderzoeksstation juist een verdunning van het gas als de zon na de poolnacht weer boven de horizon verscheen. Jaren achtereen waren ze getuige van het slinken van de ozon-

De spuitbus als bedreiger van de ozonlaag boven de aarde. Foto ABC

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1988

VU-Magazine | 496 Pagina's

VU Magazine 1988 - pagina 93

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1988

VU-Magazine | 496 Pagina's