VU Magazine 1988 - pagina 102

De ouderen kijken apatisch toe, de kinderen spelen ongeïnteresseerd in de modder. Een klein meisje, afgezonderd van de groep, staart voor zich uit. Ze is gekleed in een dikke duffelse jas en haar hoofdje is gewikkeld in een rode voetbalsjaal. De blote voetjes zakken weg in de modder. Iedereen uit deze bonte menigte mist wel een of ander kledingstuk. Niemand is volledig beschermd tegen de barre temperaturen, die ver beneden het vriespunt liggen. Ondanks de kledingzendingen vanuit het westen stierven weer tienduizenden, vooral kinderen, in de onverwarmde, vochtige leemhutten of tochtige tenten. Tranen en hysterische taferelen blijven uit; het is de zoveelste keer dat ze tussen november vorig jaar en maart de rit naar het kerkhof maken. En binnenkort komt de zomer weer, met temperaturen ver boven de 45 graden. Ook dan zullen elke week weer doden vallen; ditmaal ten gevolge van diarree en uitdroging, door zonnesteken of gewoon, zomaar...

Kindermishandeling komt veel meer voor in de kampen dan in hei vooroorlogse Afghanistan. Een kind pakt m'n hand als we een tentenkamp aan de buitenkant van Peshawar bezoeken. Azim wil zijn kamp laten zien waar hij zes jaar geleden samen met zijn ouders belandde, na een barre tocht door de Khyberpas; gevlucht voor de alles vernietigende Russische oorlogsmachine. Azim was toen twee jaar, te jong om de bombardementen op hun dorp, en de lange reis als littekens in zijn herinnering te doen branden. Het enige dat hij kent is het kampleven en de vele, vaak overdreven, verhalen van de steeds weer uit de gevechten terugkerende Mujahedin (vrijheidsstrijders) uit Afghanistan. Aan de noordelijke kant van zijn kamp liggen de bergen. Azim weet dat daarachter Afghanistan ligt. Wanneer de situatie niet verandert, zal hij, als hij oud genoeg is om een geweer te dragen, deze bergen overtrekken en als Mujahedin weer terugkeren om verhalen te vertellen aan zijn eigen kinderen. De tent waarin 12

het hele gezin woont, is netjes ingericht met het weinige wat ze bezitten. Azim en papa slapen met een deken op de harde kleivloer. Achter in de tent staan twee glimmende kisten, het enige dat de jonge kistenmaker, vader van vier kinderen, heeft overgehouden aan zijn bloeiend bedrijfje in een dorpje net buiten Kabul, Afghanistan.

aan de Pakistaanse apothekers in de bazaars. Van het verdiende geld laten ze zich terug naar het kamp vervoeren. En er is altijd wel wat geld over voor snoep voor Azim en zijn zusjes.

Een paar dagen later zien we Azim terug in de kliniek van dr. Nazeem Lundeen. Op de binnenplaats is het een drukte van jewelste. Vrouwen en n dit kamp is geen school of Ba- kinderen wachten tot hun naam sic Health Unit (BHU). Een paar wordt afgeroepen. Binnen, in een -jaar geleden heeft een Duitse klein donker kamertje zit dr Marion vrouw een schooltje gesticht. Al na Steentjes. Zij is uitgezonden door een drie maanden werd het gesloten om- stichting die hulp biedt aan Afghaandat, aldus de Pakistaanse ambtena- se vluchtelingen. Ze heeft de praktijk ren, de vereiste vergunningen niet in twee maanden omgetoverd tot een waren aangevraagd. De vrouw die bloeiend bedrijf. Van ver uit de omdaarop een aanvraag indiende, trek komen nu vrouwen en kinderen wacht, inmiddels teruggekeerd naar om zich te laten onderzoeken. Voor Duitsland, nog steeds op antwoord. de komst van Marion gebeurde dit In aanmerking komen voor een klein vrijwel niet. De Afghaanse cultuur ziekenhuis is er voor dit kamp ook verbiedt namelijk dat een vrouw zich niet bij. Met 'maar' veertig tenten, is naakt toont aan leden van het andere geslacht. Met alleen mannelijke arthet te klein. Voor de kinderen blijft, zonder sen in de kliniek, bleven de vrouwen, school, niets anders over dan de hele en dus ook de kinderen, thuis. Daardag spelen of zich vervelen. Hoepe- door hadden eenvoudige kinderzieklen met een oude fietsband, soldaatje tes en vrouwenkwaaltjes niet zelden spelen en knikkeren met steentjes. de dood tot gevolg. Zoals bijna alle kinderen ter wereld zijn ze inventief genoeg om van afval it het onderzoek blijkt dat speeltuig te fabriceren. De jongens Azim wormen heeft. Hij wachten echter op maar een ding: kan niets binnen houden en oud genoeg zijn om als Mujahedin in ziet groen van ellende. Het onAfghanistan de Russen te verdrijven. gekookte drinkwater is hiervan de Of ze ook werkelijk oud genoeg zul- oorzaak. Met een eenvoudige kuur is len worden is echter de vraag. De hy- dit te verhelpen. Zou hij thuis zijn gegiëne in de kampen is ver te zoeken, bleven, dan had de kwaal echter zijn de open riolen zijn een bron van in- dood betekend. Azim en zijn moeder fecties. De kinderen spelen er bloot- gaan door naar andere klinieken. voets in; kleine wonden worden zwe- Voor mama is dit weer een goede rende ledematen. Voor het overige dag. Maar Azim zal dit keer wel niet spreken de littekens boekdelen: door erg geïnteresseerd zijn in snoep. Als napalm verminkte gezichten; ko- mama nu maar niet al zijn medicijgelwonden in knieën; blinde ogen als nen verkoopt in de bazaar. gevolg van granaatscherven; kinde- Op de binnenplaats ligt een jongetje ren met door geweerkolven verbrij- op de grond; het lijkt alsof hij slaapt. zelde ledematen, op krukken; en niet Niemand bekommert zich om hem. in de laatste plaats de als gevolg van Wanneer we hem omdraaien zeggen de oorlogsgruwelen mentaal gestoor- zijn starre ogen genoeg. Hij is gestorde kinderen, opgesloten in hun eigen ven tussen honderden kwebbelende, wereldje. wachtende mensen. De beschikbare hulp is beperkt tot Marion heeft moeite om de onverkosteloze behandelingen en gratis schilligheid van de mensen te begrijmedicijnen in de kleine klinieken van pen. Binnen vertelt ze met kwade Peshawar, vier uur lopen van het stem: "Het kostte me twee maanden kamp; geld voor vervoer is er niet. om de andere artsen ervan te overtuiAzim vertelt dat, als ze naar de stad gen dat hygiëne, en volwaardig voedgaan, mama altijd naar verschillende sel belangrijk zijn; zo niet het belangklinieken gaat om medicijnen te krij- rijkste. Het heeft moeite gekost collegen. Ze verkoopt ze dan weer door ga's ervan te overtuigen, dat een

li

U;

VU-MAGAZlNE—MAART 1988

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen