VU Magazine 1989 - pagina 332

iedere tijdgenoot weet dat ze ongeveer zestien tot zeventien jaar oud zijn, Dat moeten wij dan annoteren. Maar het grappige erin l<unnen we nog steeds zien," Van der Meulen: "Het is hetzelfde als wanneer i mand nu een boek schrijft over een meisje dat ochtend in een fietsbroek op de middelbare school aankomt. Over vijftig jaar denkt de lezer dan dat ze gefietst heeft, op een racefiets of zo, maar in werkelijkheid was het de mode. Op het moment lopen ze allemaal in een fietsbroek." De decors zijn gewijzigd, maar de situaties die de Camera Obscura laat zien, blijven herkenbaar. Ook in de twintigste eeuw zijn er verliefde jongelingen, die - zoals Gerrit Witse - door het behendige optreden van snoevers en hun eigen o beholpenheid in verlegenheid worden gebracht. Nog steeds zijn er huishoudens, zoals dat van d familie Stastok, waar het etensuur nooit wordt verzet; en nog steeds zijn er theekransjes, zoals in 'het kleine stadje D', waar de dames elkaar toefluisteren; "het is een heerlijk boek, en door een vrouw geschreven". De tekstbezorger kan zich het hoofd breken over de outfit van Pieter Stastok, maar de lezer zal zich er hoe dan ook over blijven verkneukelen dat deze bleke ver-

'Als iemand nu een boek schrijft over een meisje dat 's ochtend in een fietsbroek op de middelbare school aankomt, denkt de lezer over vijftig jaar dat ze gefietst heeft. Maar het was gewoon de mode.'

een romantiek heeft gehad. De romantiek heeft in Nederland - volgens de formulering van Gerard Brom - wel geklapwiekt, maar ze is niet opgevlogen. En dat blijft jammer voor letterkundigen die zich met de negentiende eeuw bezig houden. Voordat de student Beets de Camera Obscura schreef, gold hij in de letterkundige kringen van zijn tijd, door zijn vertalingen en navolgingen van Byron, als de vertegenwoordiger van de jonge romantiek bij uitstek. Hoe kwam het dat hij, evenals zijn vrienden, zo snel afstand nam van zijn romantische idolen om op de humoristischrealistische toer te gaan? Dat is de vraag die Van den Berg stelt. Bij de beantwoording ervan legt hij de nadruk

Pieter Stastok. 'De naam is goed gekozen voor zo'n houten tiark van een vent.'

22

op de scherpe kritiek die in de tweede helft van de jaren dertig op de Byronmode werd uitgeoefend. Onder anderen door Jacob Geel, die meende dat Beets in zijn poëzie een zielstoestand veinsde, omdat hij een groot man nadeed. En door Potgieter, Wat de uitwerking van de kritiek op Beets was, valt te lezen in een brief van zijn trouwe vriend Hasebroek aan dezelfde Potgieter, Hasebroek schrijft: "Beets is tegenwoordig, ik denk door u, van zijn zwartgalligheid bekeerd. Hij is wel boos dat men zo met zijn dichterlijke zwarte staar gespot heeft, maar heeft nu toch zelf een haat tegen de haat tegen mensen en wereld gekregen. Ik zal ze nu zulke gelukkige, vrolijke dartele

VU-MAGAZINE—SEPTEMBER 1989

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen