VU Magazine 1989 - pagina 334

'Ik ben geen echte dichter, maar een halfbakken bioloog-achtig iets. En als ik schrijf, schrijf ik onder invloed daarvan.' Dichter en biofysicus Leo Vroman over het onontbindbare huwelijk tussen wetenschap en kunst. Een bhk op de naakte hersenen.

Leo Vroman Ö

OS >

Ö

^T3

^ ^ Het beoefenen van ^ 1 wetenschap en het ^ schrijven van poëzie gaan, althans in mijn geval, hand in hand. Ik zie niet zo veel verschil tussen het besef dat er een gedicht is om te schrijven, of een verschijnsel om te bestuderen. Ik breek nog wel eens graag weg uit het gedicht en toch blij f ik schrijven. Als gevolg daarvan ontstaan er breuken in stijl. Eén van de redenen van dat wegbreken is, dat ik het schrijven voor een belangrijk deel als een fysiologisch experiment beschouw. Als je dan toch zo arrogant bent de aandacht van het publiek op je gedichten te willen vestigen, dan heeft dat publiek ook recht op een blik op je naakte hersenen, namelijk om te zien hoe ze functioneren. Biologie is mijn vak. In Indonesië heb ik mijn doctoraal daarin behaald. Na de oorlog kwam ik terecht in een hospitaal waar ik, min of meer bij toeval, in aanraking kwam met iemand die bloedplaatjes bestudeerde en veel afwist van trombose. Vandaar ben ik geïnteresseerd geraakt in de eiwitten en proteïnen waarmee bloedplaatjes zich aan een oppervlak vasthechten. De studie in die richting bleek te passen in het onderzoek naar de mogelijkheid om kunstharten en -bloedvaten te 24

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen