VU Magazine 1994 - pagina 97

geluisterd naar wat erover werd gezegd en vervolgens vertelt hoe het in elkaar zit." De uitleg over de onvoorspelbare werking van een watermolen verloopt moeizaam. De lekke emmertjes in het rad draaien onder een kraantje door. Het eerste emmertje raakt het volst en zwiept de andere mee. Terwijl de emmertjes tegelijkertijd vollopen en leegstromen, is de richting waarin het rad draait onmogelijk te voorspellen. De presentatrice praat terwijl de emmertjes voor haar ogen langszoeven, ze het eerste emmertje moet blijven aanwijzen en ze met haar tekst gelijke tred moet blijven houden met het rad. Het blijkt onmogelijk de tekst uit het draaiboek te volgen. Blankesteijn legt de werking van het rad nog wel een paar keer uit in verschillende bewoordingen, maar het is duidelijk dat de tekst op de automatische piloot wordt uitgesproken. Na een dozijn pogingen is de regisseur tevreden en worden er nog enkele close-ups van de emmertjes gemaakt.

Heksenwaag Niet alles laat zich filmen en dus dicteert de vorm soms de inhoud bij Het Klokhuis. "Visualiteit is een hele harde voorwaarde", zegt Piet Geelhoed. "Wanneer een onderwerp alleen in grote lijnen verbaal kan worden uitgelegd, is het geen onderwerp voor Het Kdokhuis. Zo leveren veel sociaal-maatschappelijke thema's voor ons problemen op. Zaken als pesten of verliefdheid vinden we heus wel belangrijk, maar binnen de formule van Het Klokhuis kunnen v/e er weinig mee doen. We hebben wel eens wat aandacht besteed aan pesten, maar dan in de vorm van een politiek tekenaar; iemand die de zaak op de hak neemt. Een fenomeen als 'de zondebok' laat zich ook heel moeilijk verbeelden. Dat valt weer wel te verwerken in een onderwerp als heksenvervolging, en dan kunnen we heel concreet iets doen met een heksenwaag of iets dergelijks." Kritiek als zou Het Klokhuis te oppervlakkig zijn, pareert Geelhoed snel. Hij heeft te vaak gezien hoe het niet moet. "Ik keek ooit naar een ander jeugdprogramma dat wilde laten zien hoe televisie werkt. Met een camera op de schouder renden ze door een regiekamer: kijk eens hoe veel microfoons en monitors daar staan! Zo zat televisie in elkaar. Nou, vu MAGAZINE MAART 1994

Regisseur Herbert Blankesteijn "Het gaat erom dat we het kiempje erin stoppen."

dan ben je pas oppervlakkig bezig. Dan hou je de schijn op dat je iets verduidelijkt, maar je vertelt hoegenaamd niets. Kinderen steken er geen snars van op, behalve dan dat televisie waarschijnlijk wel heel erg ingewikkeld zal zijn." De gang door de chaos-tentoonstelImg is bijna voltooid. Door rondcirkelende planeten, krioelende watermoleculen, zwiepende magneetslingers en druppelende kranen te tonen

is duidelijk geworden dat wetenschappers wel veel, maar lang niet alles vooraf kunnen berekenen. Het Museon is voor het gewone publiek al gesloten op het moment dat een praktische verschijningsvorm van het fenomeen chaos wordt uitgelegd. O p een computerscherm is een weerkaart van de hele aarde te zien. Door een klik met de muis kan er een storinkje boven de Stille Oceaan worden gecreëerd. Meteen is te zien

hoe in een grafiek een rode en een blauwe lijn, met de echt gemeten en de 'foute' weergegevens, daarop reageren. "De meteorologen weten nu", vertelt Monique Hagen, "dat elke onnauwkeurigheid, hoe klem ook, binnen een paar weken de boel in het honderd stuurt. En de gegevens over het weer zijn nooit helemaal precies, de computers moeten weleens afronden, en daardoor zal het weer nooit beter te voorspellen zijn dan vijf a tien dagen vooruit. O o k niet met betere meetapparaten, meer weerstations of krachtiger computers."

Het is halverwege de avond als de Klokhuisploeg opbreekt. De volgende klus van regisseur Blankesteijn is een reportage over virtual reality. Jaarlijks worden meer dan tweehonderd 'Klokhuizen' uitgezonden. O n geveer de helft bestaat geheel of gedeeltelijk uit nieuwe onderwerpen. O o k na ruim twaalfhonderd uitzendingen blijkt de ideeënstroom nog lang niet opgedroogd. En dat is voor een belangrijk deel te danken aan de kijkers zelf. Alle brieven met vragen en opmerkingen worden bewaard; even grasduinen levert al gauw een nieuw idee op. Piet Geelhoed: "Als pa en ma geen antwoord weten op

Presentatrice Monique Hagen laat met behulp van een beker met dobbelstenen zien wat onvoorspelbaarheid is.

een vraag van kun kind, roepen ze al snel: vraag dat maar aan het Klokhuis! Dat schijnt in veel huishoudens een gevleugelde uitdrukking te zijn. En dus krijgen wij lastige vragen als: waarvan is God gemaakt? Maar ook: hoe wordt een kwal geboren? Dat laatste kunnen we in elk geval laten zien."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen