VU Magazine 1994 - pagina 37

rampen en gezondheidszorg doet het goed in de pers - zeker als er een autoriteit opstaat die roept dat hier en daar de zaak behoorlijk scheef zit. De Boer zal zijn waakhondfunctie nog enige tijd blijven vervullen, dat wil zeggen: tot hij een behoorlijk budget krijgt. Pas dan kan hij onderzoek gaan doen. Geld en middelen daarvoor ontbreken nog en vandaar dat De Boer verguld is met het toegestroomd journaille, dat kan rekenen op enkele ondubbelzinnige uitspraken.

Hoge pet "Nederlanders zijn niet rampenm/nded. Ze bereiden zich nauwelijks voor op catastrofes waarbij slachtoffers vallen. Onderwijs en training op dit ge-

beschouwt die toename als de prijs die we betalen voor de welvaart en stelt de toenemende groei van de bevolking, het verkeer, de industrie en de vervuiling verant'woordelijk. In zijn oratie schetst hij een somber beeld van de 'Nederlandse situatie': "In deze lage of neder-landen w o nen inmiddels vijftien miljoen zielen, waarvan ongeveer twee derde in een gebied dat op of onder zeeniveau is gelegen. Dit gebied wordt slechts door een dunne rij duinen en vele dijken beschermd tegen een grillige Noordzee, terwijl kwetsbare waterwerken, die alleen werken zolang de techniek het niet begeeft, het water in sloten en kanalen op peil houden. In dit van nature reeds kwetsbare deel, met een grote bevolkingsdichtheid, bevindt zich de

vielen bij de industrieramp bij DSM meer dan honderd doden en gewonden. Het treinongeluk bij Harmeien in 1962 eiste 93 menserüevens. Volgens De Boer hebben hulpverleners veel van zulke rampen geleerd, maar kan het allemaal nog een stuk efficiënter. Hij wil de organisatie op de plek van de ramp het liefst op müitaire leest schoeien. De Boer: " O p zo'n rampterrein is er sprake van schaarste aan tijd, menskracht en materiaal. Dan moeten er prioriteiten worden gesteld. Daar draait alles om bij rampengeneeskunde; daarin verschilt het vakgebied met reguliere eerste-hulpverlening. Als dokter op een rampterrein m o e t j e niet direct de eerste de beste patiënt gaan helpen. Laat mensen met een gebroken pols maar

^KUNDIGE TREKT AAN DE NOODREM bied ontbreken momenteel. En daardoor rammelen die zogenaamde rampenoefeningen. Ieder dorp heeft een EHBO-vereniging die geregeld oefent, ledere oefening in dit land is geslaagd. Nou, als ik zoiets hoor dan rijzen de haren me ten berge. Van zo'n aanpak heb ik geen hoge pet op. Die mensen bedoelen het allemaal goed, maar op de plek van een ramp moeten ze het werk overlaten aan een beperkt aantal professionele hulpverleners, dat getraind is om in zo'n omgeving te werken. Landelijk moeten er zaken worden georganiseerd, zodat de juiste mensen zich op de juiste plek bevinden en niet iedereen elkaar voor de voeten gaat lopen." De Boer, van huis uit chirurg en adviseur spoedeisende geneeskunde van het ministerie van W V C , constateert dat het aantal rampen in de afgelopen vijfentwintig jaar met honderd procent is toegenomen. Hij

meeste industrie, waarvan de petrochemische een belangrijk onderdeel vormt. Dit gebied wordt dan ook doorkruist door een dicht net van spoor-, water- en autowegen, temidden waarvan zich nog enkele grote vliegvelden bevinden."

Triage De ingrediënten voor een ramp lijken dus in ruime mate aanwezig. In de praktijk mag het een wonder heten dat ons land er wat de frequentie van rampen betreft, redelijk goed afkomt. Ondanks de honderdtwintig kerncentrales in een straal van duizend kilometer rond ons land, is bijvoorbeeld een nucleair ongeval - de effecten van Tsjernobyl uitgezonderd - nog uitgebleven. De ergste natuurramp dateert van veertig jaar geleden; de watersnoodramp van 1953 die bijna 1400 mensenlevens eiste. In 1976

schreeuwen. Het gaat in de eerste instantie om degenen die het zwaarst gewond zijn. Een arts die als eerste ter plekke arriveert en niet op dergelijke situaties is voorbereid, is geneigd degene die het hardst roept het eerst te helpen. Maar wat hij eigenlijk moet doen, is zijn handen in de zakken steken. Hij moet gaan regelen, alles klaar maken voor de grote groep hulpverleners, en mensen selecteren naar de ernst van hun verwondingen." Deze selectie {triage genoemd) is een van de pijlers van de rampengeneeskunde en vormt voor reguliere hulpverleners die zich met rampen gaan bezighouden, een grote ommezwaai in hun denk- en handelpatroon. Eerst moeten ter plekke levens- en ledemaatreddende handelingen worden verricht. De scoop and nm-methode (de patiënt oprapen en direct meenemen naar het ziekenhuis) die

35

v u MAGAZINE JANUARI 1994

isjm

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen