VU Magazine 1996 - pagina 187

Het Rotterdamse Centraal Station: "De gevel is licht naai voren gekromd en omarmt het plein."

niet valt naast de groene toren. "Architect Kiaaijvangei", zegt hij, "de bouw begon in 1957, het is twee jaar later voltooid. Het gebouw markeert de omslag van Kraaijvanger naar het echte moderne b o u w e n . " Maar zo gemakkelijk komt Ibelings er niet vanaf. Hij moet toch een mening hebben over de kolos van Nationale Nederlanden, over het hoogste gebouw van Nederland en over die groene spiegelruiten. Vindt hij het geen afstotend bouwwerk, heeft het niet iets arrogants? Ibelings kijkt omhoog, maar geeft geen oordeel. Veel meer dan de voorzichtige opmerking dat hij het geen slecht gebouw vindt, wil hij niet kwijt. Hij ziet het als iets dat er nu eenmaal is, als een natuurverschijnsel. Meteen daarop praat hij alweer over het PTT-gebouw: "Je moet het eigenlijk 's avonds zien, als het donker is. Die ornamenten zijn van gekleurd glas en daar zitten lampen achter, een prachtig effect." Prachtig? Het gebouw doet nogal grauw of zelfs verlopen aan, alsof de betonrot definitief heeft toegeslagen. Ibelings ziet dat

niet zo. Hij heeft eerder oog voor de gele glazuurtegels die onder de ramen zijn aangebracht: "Die brengen kleur in het gebouw. We gaan er stral<:s kijken, maar eerst wil ik je de achterkant van het station laten zien." Tegen de achtermuur van het station, bij de fietsenkelder, is alweer een ornament van natuursteen in de muur aangebracht. "Dat is t e k e n e n d voor het plezier in het bouwen in die tijd. Het moest niet alleen mooi zijn aan de voork a n t waar de meeste m e n s e n langskomen. De achterkant moest net zo goed verzorgd zijn. Dat kon toen nog. Tegenwoordig zijn de arbeidskosten te hoog voor dergelijke versieringen." Het sorteercentrum van de PTT maalct van dichtbij in de woorden van Ibelings inderdaad een "sleetse" indruk. "Geen beton", zegt hij, "maar natuursteen, dat was een luxe. Het is slecht onderhouden en dat is wel te begrijpen. Het sorteren van post gaat tegenwoordig heel anders dan in de jaren vijftig en het gebouw heeft eigenlijk zijn functie verloren. Het zijn hier dure vierkante

WETENSCHAP, CULTUUR e) SAMENLEVING

5

MEI

meters, je kunt je voorstellen dat dit gebouw tegen de vlalcte gaat en dat er iets voor in de plaats komt dat beter past in deze tijd. Dat is jammer, het is een charmant gebouw, maar je moet er niet al te sentimenteel over doen. Rotterdam is tenslotte geen museum." Bovendien heeft Rotterdam, als gevolg van het bombardement in de Tweede Wereldoorlog, veel bouwwerken uit de jaren vijftig en zestig en betreft het gebouwen die energievreters zijn. "Er moet wel eens iets wijken voor de dynamiek van de stad", geeft Ibelings toe, om daar meteen aan toe te voegen dat Rotterdam als stad die zich presenteert als architectuurcentrum èrg rigoureus te werk gaat. "Wat zachtzinniger zou zeker mogen", zegt hij. "Maar ja, het zijn gebouwen die we als vanzelfsprekend beschouwen. Je bent ermee opgegroeid, ze zijn er gewoon. Mensen die tijdens h u n vakantie een stuk omrijden om een gebouw uit 1959 te bekijken zijn schaars, nietwaar?"

1996

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen