Uit de diepte - pagina 50

!

44 daarop aankomt, en dat het al of niet kennen en begeeren van wat in het Woord als uit den Christus vloeiend wordt voorgesteld, merkteeken is van het al of niet behooren tot zijne gekenden en verlosten III.

Doch Heeren worden

er tot

is

mijne hoorders. Het wederkeeren des volk brengt voor dit volk meê een gevoerd

meer,

zijn

in de woestijn. rechte zin van deze uitdrukking is menigwerf ontgaan aan de lezers der Heilige Schriftuur. Hoe vaak is en wordt het niet verklaard van een tijd en toestand, waarin de Heere is als verbergende het aangezicht en zijn toorn uitgietende over zijne kinderen. Aan jong toegebrachten in de genade wordt dit woord vaak voor de voeten geworpen als een aankondiging van een tijd van droefheid en leed, eer dan van blijde ervaring en bevinding van genade. En toch, zoo is het niet bedoeld in deze plaats. Hier wordt gezinspeeld op een tijdvak uit de geschiedenis van het volk Israël, dat wij slechts hebben te zien om de rechte bedoeling ons duidelijk te zien worden. In Israels historie speelt de woestijn eene belangrijke rol. Na het verlaten van Egypte werd het geleid in de woestijn, in onbezaaid land. Gewis, daar waren de waterfonteinen zeldzaam, de oasen schaarsch met hun schaduw en groenigheid. Daar groeide geen graan en groende geen gras. En toch, niettegenstaande dat, of liever juist daarom, was die woestijn een deel geschiedenis, waarin Israël met zooveel nadruk aan de gunst van zijn God werd herinnerd. Die veertig jaren lang was het geleid bij dagen en bij nachten door de wolk- en vuurkolom. Dat gaan door de woestijn zelf was reeds een bijzondere zorge Gods om bange ontmoetingen met Filistijnen hun te besparen. En voorts in die woestijn heeft het op zoo merkwaardige wijs ervaren, met welk een God het in verbond stond. Wèl werd de wet hun onder Gods ontzaglijke teekenen van den Sinaï gegeven, maar toch noemde Hij zich de Heere, hun God, die uit Egypteland hen uitgeleid had. Daar werd de eeredienst ingesteld, waarvan de tabernakel de zetel was en de offers het middelpunt, en waarin hun werd voorgesteld niet alleen, maar ook bezegeld dat er een weg der genade zou gebaand tusschen den hemel en de aarde. Daar daalde dag aan dag het manna neer van omhoog als teeken van dat hemelsch brood, dat eenmaal komen zou; daar welden wateren uit de rotsen als afschaduwing van Hem, die in de wees-

De

,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen