Leven en arbeid van Dr. A. Kuyper - pagina 214

„Oppermacht van in

KUYPER ALS STRIJDER

DR.

192 't

geld" en teekent den nood, die

komen stond

te

deze tegenstelling: Hier weelde ontwassen aan zichzelf, van buiten bloeiend

En schitterend van jeugd, maar innerlijk verschroeiend En sapbedervend als een kanker, en of 't waar! Daar Der standen evenwicht verbrekend

Gemor bij d'arbeid, die geen brood geeft; jokdierbanden Geworpen om den hals van vrijen, waar de wanden Van

De

Zoo

dag en nacht, en eeuw'ge rook ziel verstikt in smook.

hitte blaak'ren

steden zwart verwt, en de

dichtte

Da Costa

de Internationale

stichtte. In

een kwart eeuw voordat Marx 1853 joeg

de deftige heeren van het Binnenhof schrik aan door klaring:

Londen

te

Groen van Prinsterer

„Tegenover de socialistische begrippen

krasse ver-

zijn

lette

men op den

inderdaad kommervollen toestand der lagere bevolking, en

zij

bovenal

indachtig aan het nadeel, hetwelk de hoogere standen door zede-

bederf en valsche wetenschap

bij

het volk hebben gesticht." Hij sprak

dat in het socialisme „een waarheid

uit,

men moest

geeft;

gemengd

ligt,

die het kracht

trachten naar „verbetering ook van de materieele

toestanden, wier verkeerdheid de kracht der socialistische dwaling verdubbelt", en verkondigde: „Het Socialisme vindt zijn oorsprong in

de Revolutie", en

is

„alleen door het Christendom verwinbaar".

Van de erkenning van

het verband tusschen het sociale vraagstuk

en de Christelijke Religie, ging het Congres Dr.

K

uyp e

r

hoe deze twee

In het paradijs ontving de

wereld

te

bewaren en

te

in

uit.

En daarom betoogt

elkander liggen gestrengeld.

mensch den

last,

om

deze

bebouwen. Ze was geschapen

stoffelijke

om

„vervol-

maakt" te worden. Deze regel gaat evenzeer door voor ons persoonlijk als voor ons saamleven met anderen. Wij moeten waken, bidden en strijden. Schande is het voor ouders zoo ze hun kinderen in hun natuur laten opgroeien.

En zoo

is

het barbaarschheid, wanneer de menschelijke

samenleving aan het verloop der natuur wordt overgelaten, geen staatsmanskunst tusschen beide treedt,

gemeenschap

Was

te

om

doen opkomen en deze dan

uit

het saamleven een

te veredelen.

er geen zonde, dwaling, egoïsme en misdaad,

saamleving rustig voortgaan en

Maar nu gaf de zonde

bij

tot

de niet weg

dan kon de

volkomener geluksstaat te

nemen

leiden.

ongelijkheid tusschen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen