Ad Valvas 2006-2007 - pagina 310

PAGINA 1 6

A P

AD VALVAS 8 FEBRUARI 2007

R E IVI

>Lentjes

>Griff

0^ muH

>De tafel van 210-1459 De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed David Vogelpoei (20) open.

Lecce ik

Wat schaft de pot? "Omdat ik straks ga sporten eet ik pasta. Goed voor de energie. Ik doe er niet te veel ingrediënten bij, alleen tomatensaus en geliakt, anders ligt het te zwaar op de maag."

' "'

'^

Kook je vaak? "Nou, ik woon eigenlijk pas anderhalve week op kamers. Ik ben net uit huis gegaan. Zoals je ziet moet hier nog een en ander gebeuren, een spiegeltje ophangen en zo. Tot nu toe heb ik wel elke dag voor mezelf gekookt. Een ä twee keer per week eet ik bij mijn ouders. Dat willen ze graag, dus dat vind ik prima." Wat voor sport doe je? "Fitness en hockey. Drie keer per week geef ik zelf hockeytraining. Vroeger hockeyde ik op hoog niveau. Ik zat altijd bij de hoogste teams van mijn leeftijdsniveau. Totdat ik een blessure kreeg: mijn meniscus is nooit helemaal volgroeid. Twee jaar lang heb ik bijna niet kunnen lopen." Dat moet wel heel frustrerend zijn geweest, als je eerst zo fanatiek sportte. "Zeker. Ik vond het zelfs te moeilijk om langs te gaan bij de hockeyclub en heb het sporten een tijdlang helemaal losgelaten. Uiteindelijk ben

>Cordelia CI.0S

ik toch wel weer een kijkje gaan nemen bij de club en nu geef ik dus les, dan hoefje zelf tenminste niet zo veel te doen. Ook train ik één keer per week in een vriendenteam. Gewoon ontspannen, voorde lol." Je sportpassie laat je dus niet los. "Ik heb me bij mijn blessure neergelegd en kan ook andere dingen in de sportwereld doen. Dat

wereldje spreekt me nu eenmaal erg aan; de emotie, de spanning. Ik werk tegenwoordig in een kledingzaakje bij een sportschool waar je zowel sportkleding als alledaagse kleding kunt kopen. En volgend jaar ga ik de opleiding Sportmanagement volgen. Zo kan ik van mijn passie mijn werk maken." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

4

ohk

Na drie weken New Yorkse grandeur, pracht, praal en oversized hamburgers ben ik sinds een paar dagen weer terug in Lecce, Zuid-ltalie - op zich ook best een wereldstad. Ik heb niks te doen. Ik had op 1 februari moeten beginnen met het analyseren van een kist vol houtskool uit Spanje, maar die kist is hier vooralsnog met gearriveerd. Volgens de Spanjaarden is hij twee weken geleden opgestuurd. In mijn dagdromen zie ik een kist houtskool met een kudde olifanten de Alpen oversteken. Of misschien komt hij over zee, in Pakjesboot 12? Ik weet het niet. Er is zo veel dat ik niet begrijp hier, ik heb me er al bij neergelegd. Maar ondertussen ben ik dus alleen met Lecce. Lecce en ik. Ik en Lecce. We wonen nu al bijna drie jaar samen en in die tijd hebben we een onstuimige haat-liefderelatie opgebouwd. We zijn zo'n stelletje dat constant ruzie heeft, maar elkaar niet los kan laten. In weken als deze, als ik lang ben weggeweest, sla ik door naar pure haat en komen de pittoreske witgekalkte muren op me af. Ik haat het datje in Lecce geen Engelse boeken kunt kopen, datje in tien minuten het volledige centrum kunt doorkruisen en dat iedereen mij kent, ook de mensen die ik nog nooit heb ontmoet. Ik haat het hoe saai het er is, hoe ver van alles dat ertoe doet, en dat het in onze relatie altijd alleen om hém draait: ik heb me maar aan te passen. En dan, op de zoveelste vrijdagavond zonder iets te doen, als ik bij wijze van spreken al met het touw in m'n handen sta, gebeurt er ineens iets. Een roze zonsondergang. Een gillende zwaluw. Een amandelboom in bloei. De artisjokkenverkoper op de hoek, die luidkeels z'n laatste koopwaar probeert te slijten. En dan ga ik weer dingen denken als: nou, het is hier tenminste niet zo koud. En Italiaans is zo'n mooie taal. En de zee is hier zo blauw. En de tomaten smaken zo tomatig. Gisteravond maakte ik in het gezelschap van de halve stad een wandeling op de vaste wandelroute tijdens het wandeluurtje, en bedacht me dat weggaan uit Lecce, echt weggaan, lang niet zo makkelijk zal zijn als ik altijd dacht. Het wordt misschien eens tijd, qua werkvooruitzichten, persoonlijke ontwikkeling, carrièreperspectieven, al die dingen. Maar toch. Het uitmaken is nooit echt makkelijk.

I

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen