Ad Valvas 2006-2007 - pagina 518

PAGINA 1 6

A D

R E M

A P VALVAS 7 JUNI 2 0 0 7

>Lentjes

>Griff

>De tafel van 80-535 De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Berber Bosveld (19) open.

Stuurloos

Wat schaft de pot? "Ik heb net bij het Uilenstede Café gegeten. Het was een idee van mijn vriend. Ik vond het wel best, want het scheelt weer afwassen en koken. Het was de tweede keer dat ik daar heb gegeten. Ik heb schnitzel, patat en salade genomen, best lekker allemaal." Dus je gaat er nu wel vaker eten? "Misschien wel, maar ik heb niet zo veel geld. Ik werk twee dagen per week bij Albert Heijn en krijg daarvoor minimumloon. Meestal eet ik samen met mijn vriend, ik ben dan degene die kookt, soms eet ik met een groepje van deze eenheid." Is het leuk werken bij Albert Heijn? "Het is een beetje saai werk, dus volgend jaar ga ik wel iets anders zoeken. Ik woon hier nog maar sinds februari. Het is het eerste jaar dat ik in Amsterdam studeer, geneeskunde. Om het weekend ga ik langs bij mijn moeder in Groningen. Hiervoor woonde ik op een kamer een Almere." Dat lijkt me geen leuk begin in Amsterdam. "Nee, Almere is niet het leukst om te wonen als je in Amsterdam studeert. Je kunt bijvoorbeeld helemaal niet uitgaan. Mijn contract was voor minimaal een halfjaar, dus na dat halfjaar ben ik gelijk weggegaan. Op zich had ik wel mazzel dat ik m zo'n korte tijd een kamer hier op Uilenstede heb gevonden."

Waarom ben je in Amsterdam komen studeren? "Amsterdam is een wereldstad. Groningen is ook leuk, maar ik ken het al. Amsterdam is nieuw voor mij. Verder ben ik hier zelfstandiger. In Groningen had ik nog bij mijn moeder gewoond. Het openbaar vervoer is trouwens ook veel beter hier. In Groningen zijn alleen maar bussen, erg onhandig. Maar de eigenlijke reden om naar Amsterdam te gaan was dat mijn vnend hier ging studeren."

Was het dan al zo lang aan? "Het is nu inmiddels drieëneenhalf jaar aan. We kennen elkaar van de middelbare school. We zaten eerst bij elkaar in de klas, maar toen hadden we nog niks. Pas toen we een verschillend profiel gingen volgen en dus in andere klassen kwamen te zitten, kregen we iets met elkaar. En nu wonen we allebei dus op Uilenstede." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

>Cordelia VfeRUART

ilöh

Een van mijn VU-docenten vertelde altijd graag de anekdote over zijn Libische rijbewijs. In Libië schijn je maar één rijles te hoeven volgen, waarin je honderd meter vooruit en honderd meter achteruit door de woestijn moet rijden. Jammer genoeg is het Libische rijbewijs met geldig buiten Libiè. Met een Italiaans rijbewijs kun je echter de hele wereld over. En wie ooit op een Italiaanse autostrada heeft gereden, zal het ongetwijfeld met mij eens zijn dat het er in ieder geval alle schijn van heeft dat het in Italië ook met al te moeilijk is om je rijbewijs te halen. Aangemoedigd door die gedachte, en de overweging dat ik toch verdorie met voor niks een verblijfsvergunning, residentie, identiteitskaart en sofinummer heb aangevraagd, ben ik drie weken geleden begonnen met rijlessen. Rijles nemen in een ander land-is een geweldige manier om nieuwe woorden te leren. De eerste keer dat ik naast mijn instructeur plaatsnam, was het nogal eens in duistere nevelen gehuld wat hij nu precies van me wilde. "Oké, zetje knipperlicht aan, kijk in je achteruitkijkspiegel, nee, die zit met goed, je moet de hele achterruit erin kunnen zien, wacht het regent een beetje, doe de ruitenwissers maar aan." 's Ochtends mag ik rondjes door de stad rijden en 's avonds is er theorieles, in een klasje vol achttienjarigen met een leraar en een schoolbord met plastic autootjes. Het is de bedoeling dat ik iedere avond op een schoolbankje plaatsneem en luister naar wat de leraar te vertellen heeft, wat allemaal nieuw is, want ik heb geen boek waar het in staat. Dat boek bestaat trouwens wel, maar de rijschool heeft er geen in voorraad, ze kunnen ze niet bestellen en ze weten ook niet waar je ze kunt kopen. Het voordeel daarvan is datje nooit huiswerk hoeft te doen, maar 'dat voordeel hep natuurlijk ook duidelijk z'n nadeel'. Over tien dagen mag ik mijn theorie-examen doen. O ja, toen ik me daarvoor ging inschrijven, boden ze nog aan dat ik het examen ook best in het Duits mag doen, ervan uitgaande dat mijn taal ook een soort van Germaansachtigs is. Heel hulpvaardig van ze. Zo meteen mag ik weer rijden. Er wordt vooruitgang geboekt, maar ik moet zeggen dat ik het leuker vond toen de instructeur de pedalen nog in de gaten hield. Toen hoefde ik alleen maar te sturen. Dat was al lastig genoeg. Daphne Lentjes is alumnus van de VU en doet voor een groot deel van het jaar archeologisch onderzoek in Zuid-ltalië.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen