Kleine luyden in ontwikkeling - pagina 41

de verre naaste

40

Allereerst de achtergrond van Henk van Randwijk: vóór de Tweede Wereldoorlog een bekend schrijver van sociale romans, één van de belangrijkste figuren in het verzet, en medeoprichter van het blad Vrij Nederland. Na de oorlog is hij een fel tegenstander van de politionele acties in Nederlands-Indië. Na een scherp artikel over dit onderwerp in Vrij Nederland, wordt hij voor ‘landverrader’ uitgemaakt. Vanaf 1959 is Van Randwijk een prominent lid van het tv-forum ‘Welbeschouwd’ waar vragen van kijkers over maatschappelijke kwesties worden besproken. Zijn stellingen in de congresmap leggen de volgende accenten: ‘Ontwikkelingshulp ligt nog te veel in de sfeer van internationale liefdadigheid en wordt nog teveel bedreven binnen het kader van de koudeoorlogstrategie. Het Westen moet beseffen dat ontwikkelingshulp revolutionerend werkt, en moet de bestaande feodale verhoudingen niet politiek blijven steunen. Het neutralisme van vele jonge staten, enkele jaren geleden nog verguisd, blijkt thans een vredesmacht van de eerste orde te zijn. Een te sterke en eenzijdige afhankelijkheid van één land wordt door de betrokkenen ervaren als een vorm van neokolonialisme.’6 Mr. J. L. Heldring: vanaf 1960 (en meer dan veertig jaar nadien) columnist van het dagblad nrc met de rubriek ‘Dezer dagen’. Hij wordt gezien als een heldere analyticus, en een buitenbeentje in domineesland. Zijn stellingen luiden: ‘Of zij of wij het willen of niet, Azië, Afrika en Latijns-Amerika zijn objecten in de Koude Oorlog. Voor ons is het probleem van de Derde Wereld in de eerste plaats een politiek probleem. Het ethische moment in onze politiek tegenover de Derde Wereld moet op de achtergrond blijven. Al was het alleen maar omdat die wereld in het verleden te veel cynisme en schijnheiligheid van het westen heeft ondervonden om nog te kunnen geloven in onze plotselinge bekering. Meer begrip zouden wij oogsten indien wij verklaarden dat onze steun aan de onderontwikkelde landen gedicteerd wordt door puur eigenbelang.’ Dr. Gijs Kuypers: vanaf 1960 hoogleraar politicologie aan de vu. Hij vervangt de wegens ziekte verhinderde generaal Mathon, die zijn stellingen had toegespitst op de Koude Oorlog en de communistische penetratie in ontwikkelingslanden. Kuypers richt zich meer op een analyse van de factoren die een rol spelen bij de staatsvorming in de jonge landen. Ten slotte mr. Barend Biesheuvel: hij is vanaf 1956 lid van de arpfractie van de Tweede Kamer, en lid van de Raadgevende Vergadering

Kleine luyden in ontwikkeling; Perfect Service; pag 40

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen