Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 153

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

152

kinderen. Deze voerde periodieke gesprekken met ouders. Kinderen konden bij hem of haar terecht als er problemen waren. Daarnaast was deze voor zijn of haar pupillen betrokken in het overleg met therapeuten, de school en de maatschappelijk werkster. In de behandeling nam de leiding van de leefgroepen een belangrijke plaats in. Samen met twee mannelijke en drie vrouwelijke collega’s werkte Lucien als groepsleider bij de leefgroep Het Achteronder. Deze was bestemd voor normaalbegaafde kinderen uit problematische thuissituaties, bij wie emotionele problemen speelden (zie hoofdstuk 5), ofwel categorie A in de beschrijving van Gerrit hierboven. Gerrit geeft een weergave van het sociaal-pedagogische werk van de groepsleidster. In zijn leefgroep met kinderen bij wie autisme of daaraan verwante problemen speelden, kwam het veel aan op de deskundigheid van de leiding: ‘Er heerste een goede sfeer en alles was goed geregeld. Aan de groep waren drie leiders (m/v) verbonden (in het algemeen iets meer vrouw), waarvan er bijna altijd tenminste twee aanwezig waren. De leiding was steeds heel aardig voor mij en ik kon er goed mee opschieten. Wel was men er strenger dan ik van huis uit gewoon was, maar dat vond ik niet vreemd. De aanpak, waaronder ook eventuele straf, was sterk individueel. Zo moest ik eens als straf voor te veel babbelen met Lego spelen, waar ik een hekel aan had. Er werd sterk de nadruk gelegd op leren samenspelen, iets wat met sommige kinderen best wel ging, terwijl ik met weer anderen grote moeite had. De keerzijde van die nadruk op “samen” was dat ik weinig aan lezen en computeren toekwam, dingen waar ik erg van hield. Ik weet nog dat ik graag Donald Duckjes las, maar dat werd door de leiding erg beperkt. Er was ook een Nintendo (computerspelletje), maar daar mocht je slechts een halfuur per week op spelen. Alleen door met een ander kind, dat juist in zijn Nintendo-halfuur was, mee te spelen kon men zijn aantal Nintendo-halfuren opvoeren. Maar goed, dat gemis kon ik thuis wel wat inhalen. Ook was er een “checklist”; voordat ik aan tafel iets mocht zeggen, moest ik eerst nagaan of dit wel het goede moment was, iedereen wel luisterde en of hetgeen ik wilde zeggen in het gesprek paste. Die checklist was heel specifiek voor mij; anderen hadden in plaats daarvan andere persoonlijke hulpmiddelen. Verder waren er allerlei “clubjes” voor het leren herkennen van emoties, het leren van sociale vaardigheden, en allerlei andere dingen. Kortom, op de groep heb ik veel geleerd waardoor ik nu in staat ben om de sociale omgang

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 152 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen