Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 141

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

140

We hadden ook wat taken, onder andere de aardappels pitten die uit de schilmachine kwamen. De juf deelde hiervoor mesjes uit en controleerde na afloop heel consciëntieus of ze evenveel mesjes terugkreeg. Ook moesten we het lokaal netjes houden; vooral ’s zondags, want dan kregen we allemaal chocolademelk met een café-noirtje, waarvan we steevast de glazuurlaag aflikten. Het lokaal lag dan vol kruimels die we moesten opvegen.’ Dirk, die door de voogdijraad op het pi was geplaatst, meldt: ‘Ik kwam in een groepje van acht jongens, geen meisjes (helaas), en ik herinner me vooral een heel lieve leidster. Haar naam heb ik vergeten, maar ik zie haar nog voor me. Ze was lang en mager. Ondanks dat ze lief was, had ze totaal geen moeite met baldadige kinderen. Dankzij haar voelde ik mij op het pi dan ook niet eenzaam. Bovendien maakte ik gemakkelijk vrienden. We gingen vaak figuurzagen en ik heb nog steeds, na 55 jaar, een door mij gefiguurzaagde indiaan bij een totempaal. De leidster had dit werkstuk voor mij beschilderd en de kleuren zijn nog steeds heel helder. Op de achterkant staan mijn door de leidster geschreven initialen. Echt een prachtstuk met een voor mij grote emotionele waarde. We speelden ook vaak in het Vondelpark (onder leiding natuurlijk) en ik herinner me nog goed de brug over het Vondelpark.’ Op zondag gingen de pupillen onder leiding naar de kerk. De jongsten bezochten daar de zondagsschool. Manta schrijft daarover: ‘Elke zondag gingen we tweemaal naar de Keizersgrachtkerk. We moesten bovenin zitten. Maar niet op de voorste rij, omdat de juf uit ervaring wist dat er dan allerlei voorwerpen, zoals propjes papier, naar beneden vielen. Prof. Waterink zat er ook altijd – beneden dan – en de juf wees ons eerbiedig naar hem en fluisterde: “Kijk, prof. Waterink”.’ Tijdens de kerstdagen was er nog een aparte kerstviering met de kinderen die niet naar huis gingen. Dat gebeurde in de eetzaal. Manta: ‘Prof. Waterink hield daar dan een korte toespraak waarin hij vertelde dat Jezus was geboren, of zoiets. Ook maakte hij dan met iedereen een praatje. Kortom, hij was een vriendelijke man. Het was dan echt gezellig op het pi en we kregen chocolademelk. We moesten eens een toneelspel opvoeren en als kabouters hadden we watten baarden. Helaas, de chocolademelk en de yoghurt dropen meer in onze baarden dan dat we er iets van naar binnen kregen. Zonde hè, van al dat lekkers.’ Waterink was voor de pupillen van het instituut verder vrij onzicht-

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 140 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen