Zevende Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerden Grondslag - pagina 16

XIT

en Kerk bedreigde zóó ontzettend, dat handelend tegen ons moest worden opgetreden! De beroeringen zijn verwekt ter wille van de Vrije universiteit. Wat zij had misdaan ? Zij had duidelijk uitgesproken, zij had geleerd, dat oaze Gereformeerde belijdenis en de Synodale organisatie niet kunnen samengaan. Die stelling was gevaarlijk, te gevaarlijker naarmate zij onwederlegbaar bleek, en die stelling werd daar in onze collegezalen door mannen van wetenschap, van beginsel, - van zeggenskracht geleeraard! Wat moest het gevolg wezen? Als wij de jongelieden in de organisatie opnemen, — aangenomen eens dat zij zich daartoe leenen, — dan brengen zij deze leer in de gemeente; wat wordt er dan van onze organisatie ? Als wij ze weigeren, dan zal de gemeente zeggen, dat het is ter wille van de Gereformeerde belijdenis. Wat dan ? Wij weten niet, vanwaar deze jongelieden komen; wij kennen ze niet; ze zijn niet eens leden van de Kerk; heel de Vrije Universiteit is in wettelijken vorm gevonnisd, veroordeeld, geschorst, afgezet! Het gevaar is geweken; wij hebben ons dié menschen van den hals geschoven, 't heeft wel wat beroering verwekt; maar die gaat ras voorbij en de Kerk is weer in vrede en rust! En wij, onze Vereeniging, met Kerkherstel liet zij zich niet in; maar werkte ze dan niet vergeefs ? In de gezegende samenkomst te 's Gravenhage mocht een eenvoudig lid uitroepen: „laat ons niet bezorgd wezen voor de toekomst van een Gereformeerd mensch die gestudeerd heeft", — toch kwam die bezorgdheid nog wel eens boven. Doch hoe is ze beschaamd! Wat wij niet konden, niet durfden, niet wilden ondernemen; dat heeft God gedaan door middel van onze tegenstanders; Hij heeft ons ruimte gemaakt. Zij meenden ons den genadeslag toe te brengen en zij waren het juist die ons den weg aanwezen, die geheel ongezocht onze leerlingen tot de gemeente zou voeren. O! wat zou het zijn als dit onvermijdelijk conflict tusschen belijdenis en organisatie eens ware uitgebroken eer onze Vereeniging was gevormd, onze Universiteit gesticht! De gemeenten waren herderloos geweest zonder hope voor de toekomst. Of wat zou het geweest zijn, als de verklaarbare schroom, het terugdeinzen onzerzijds voor al de bitterheid van den strijd dit conflict nog eens voor lange jaren had bezworen; als de Hiërarchie zich er toe bepaald had om zonder meer onze candidaten te weren! Zou niet wellicht de belangstelling zijn verflauwd en onze stichting te gronde gegaan, omdat zij wel wetenschap schonk, maar niet den weg opende tot het ambt? Wie zal hier antwoorden; en wat zullen wij ons verdiepen in

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen