Jaarboek 1926 - pagina 23

31 hij door cordaat op te treden dat gevaar af. Daarvan zouden merkwaardige voorbeelden zijn te verhalen. Zoo was hij altijd bij de pinken. En bij kon dan maar niet begrijpen, dat een ander niet zag, wat voor hem klaar was als de dag. Men moest hem soms hooren mopperen, als bijv. een regelingscommissie voor een Jaarvergadering niet alles in orde bad, wanneer 'hij daags te voren nog eens kwam inspecteeren: hebt n gezorgd voor dit? hebt u daarom gedac'ht? is dit besteld? En ja, dan maakte bij wel eens mensc'hen boos. Maar daar trok hij zich weinig van aan. Zelf man' van nauwgezette zorg, wien niets ontging, kon bij geen onachtzaaimheid verdragen in dingen, die anderen van hem ter behartiging overnamen. Dan deed hij het liever zelf. Toch was hij geen fcwalijknemend of haatdragend mensoh. Volstrekt niet. Hiji was veeleer gemakkelijk en aangenaam in den omgang. Hij wist ziet uitnemend te schikken maar .anderen. Zijn opgeruimde natuur, en zijn zin voor humor werkten dit in de 'hand. Humor izag hij overal waar ze was. Zelf zat hij «r vol van. En het moest er bij hem uiit. Hij was een meester in het schertsen. Altijd was hij vaardig om een opmerking aan zijn adres met een geestigen zet te reoonstreeren. Sommigen badden het daarom niet op hem. Er waren er wel, die bem wat luchthartig vonden. Ja, een enkele twijfelde er ,wel eens aan, of bij wel „bekeerd" was.. Toch was hij een man, 'die in oprechtheid God vreesde. Maar dat vertelde hij zelf niet. Dan moest men hem van naibij kennen en zijn vertrouwen hebben. En hoe openhartig en rap van tong hij anders ook was, met vertrouwen was hij spaarzaam. Maar als hij zijn hart voor u openzette, dan kwam een verkwikkende geur van Godsvrucht u tegen, die u eerbied inboezemde. Dan bleek onder zijn humor ook leed en zorg zich te verbergen. Maar dat spotte hij niet weg. Dat bad hij weg. En toen het laatste lijden over hem kwam, toen wist bij, omdat 'zijn God bet hém al lang geleerd had, dit lijden te dragen, moedig als een man, geduldig als een kind. Die Godsvrucbt was de diepe adel van zijn iziel. Ze maakte bem teeder en dapper. Hij was een man met een liefhebbend hart. Dat was het best te jnerken, als hij bet had o v e r . . . . zijn vrouw en kinderen. Maar oök anderen ondervonden dat: zelfs wie hij „onderhanden" moest nemen, konden het hem toch nooit personlijk (wijten. En bij de.ed 'het dan ook nooit uit persoonlijke gekrenktheid, maar altijd uit hooger motief. Zijn 'Godsvrucht, ja, dat was de eigenlijke bron van izijn liefde voor onze Vrije Universiteit. Daarom kon hij niet laten voor haar te ijveren, omdat ize hem was de zaak van zijn God. En nu is ook deze iretóhtvaardige van ons weggenomen. Een van de weinige overgeblevenen, die onze Vrije Universiteit in haar opkomen hebben gekend, en haar hebben belpen maken tot wat ze is geworden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen