Jaarboek 1968 - pagina 128

hebben. Ik heb niet systematisch aantekening gehouden van de gevallen, die ik bij het lezen van de literatuur tegen kwam en zou mijn bewering niet onmiddellijk met voldoende bewijsmateriaal kunnen staven, doch van sommige fysici weet ik met zekerheid, dat dit de drijfveer was, die hen deed zoeken naar mogelijkheden om hun kennis in dienst te stellen van biologisch onderzoek. Hiermee trachtten zij de consequenties van hun vak te ontvluchten door zich toe te leggen op zuiver wetenschappelijk onderzoek dat geen bedreiging van de mensheid zou kunnen inhouden. Zulk een fysicus was Wilkins. In het boek van de bioloog Watson, ,,The double helix", dat in de laatste maanden zoveel stof heeft doen opwaaien vanwege de ongeremde en onkritische wijze, waarop de schrijver zijn visie geeft op de personen en gebeurtenissen rondom de ontdekking van de structuur van D N A , vindt men duidelijke zinspelingen op Wilkins afkeer van de ,,atomic consequences" van de fysica. Wilkins kwam door het lezen van het boekje van Schrödinger op het idee om de structuur van D N A te gaan bestuderen op dezelfde wijze als men de structuur van kristallen bestudeert, namelijk met behulp van röntgenstraling van lage energie. Wilkins zelf zegt in zijn ,,Nobel lecture" in 1963: ,,During the war I took part in making the atomic bomb. When the war was ending, I, like many others, cast around for a new field of research. Partly on account of the I had lost some interest in physics, I was therefore much interested when I read Schrödinger's book What is Life ? and was struck by the concept of a highly complex molecular structure which controlled living processes". Indien men een bundel röntgenstraling op een kristal laat vallen, treedt er verstrooiing op. Een deel van de bundel doorloopt het kristal in rechte lijn, doch een fractie van de straling wordt in het kristal van richting veranderd. Het opvallende is nu, dat er niet in alle richtingen verstrooide straling is waar te nemen, doch dat er slechts een beperkt aantal bundeltjes verstrooide straling wordt gevonden, welke onder scherp bepaalde hoeken met de oorspronkelijke richting uit het kristal naar buiten treden. Plaatst men achter het kristal een fotografische plaat, dan vindt men na ontwikkeling een zwarte vlek op de plaats waar de recht doorgaande bundel de plaat heeft getroffen benevens een aantal vlekjes afkomstig van verstrooide bundeltjes. Deze regelmaat vindt zijn oorzaak in de regelmaat in het kristal zelf, waarin de atomen op ordelijke wijze op vaste afstanden van elkaar zijn gerangschikt. De verstrooide bundels ontstaan door interferentie van het licht, dat door elk der afzonderlijke atomen wordt verstrooid. Dit interferentieverschijnsel bij röntgenstraling levert dan ook het bewijs dat 126

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen