Jaarboek 1975-1976 - pagina 51

wordt bedreigd omdat de tot dusver rustige bodem die haar droeg vulcanisch blijkt te wezen en telkens siddert. Velen van hen die kansen op jeugdige leeftijd misten, willen een universitaire opleiding. Hetzelfde is het geval met hen, die jaren een andere levensbestemming volgden, sedert zij een academische graad hadden behaald en nu opnieuw door opfrissing en aanvulhng van hun oorspronkelijke kennis in de maatschappij een hun passende plaats begeren te vinden. Dan is er de om zich heen grijpende overtuiging dat eerst na een practische werkkring met vrucht een academische opleiding kan worden genoten. Zich beroepend op het vitae non scholae discimus willen velen de „hogere" opleiding verplaatsen naar werkplaats, fabriek en kantoor gepaard aan de bedoelde verdwijning der regelmatige docenten. Het wetenschappelijk onderwijs heeft niet langer de door gazons en sportterreinen — voorzover de parkeerterreinen deze laatste nog het bestaan gunden — afgescheiden grote gebouwen nodig. De open, zich van radio en van televisie bedienende universiteit brengt de opleiding huis-aan-huis. De vroegere westduitse bondskanselier Brandt heeft gezegd: „Alle Wege mussen offen sein". Dus dient er volgens sommigen niet te veel aan door examens beschermde scholen voor voortgezet onderwijs te worden gehecht, willen anderen beginnen met allen die een geslaagd eindexamen deden toe te laten tot de universiteit omdat de strijd om het bestaan de uitmuntenden wel zou doen aanblijven; van het hoge water moet, zoals Werner Knopp het uitdrukte, de zondvloed bevrijden. Men beveelt aan de grootste behoedzaamheid met selectie, want zij zit vol gebreken en het examen waaraan rechten worden verbonden, is „ennemi mortel de la culture". Enkelen gaan verder, aandringend op het verdwijnen van titels, van promoties, van wetenschappelijke prijzen. Geen wetenschappen dan de nuttige moeten nog langer bestudeerd. Wie hier van zijn stuk raakt en niet meer weet waar het met de universiteit heen moet, moge bedenken dat ik wel sprak over een oude, eerbiedwaardige instelling van wetenschap, die onderwijst en onderzoekt, maar niet uitweidde met betrekking tot haar bewogen lotgeval. Zij heeft al in het verleden grote omvang en bijzondere verwarring gekend, was afwisselend een brandhaard van leven en een doofpot, die verstikte. Af en toe in wereldvreemdheid alle contact met het dagelijks bestaan verliezend zette zij ook bij ogenblikken een natie in rep en roer. Zij was soms vak- of eliteschool, zij trok bij andere gelegenheden ieder die tot stelselmatig weten zich aangetrokken voelde. Gelet op het ganse verloop harer historie is zij een geslaagde instelling en toch, zij vormt een van de mogelijke oplossingen, niet de enige. Haar historie zet tot 49

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen