Jaarboek 1975-1976 - pagina 58

ingeschaalden in groot getal van hun werk maken, juist als geld de arbeid slechts tot op zekere hoogte verzoet en hen soms bureaucratische inkapseling bedreigt, dwingt bewondering af: de ondersteunende arbeid bij deze universiteit verdient lof; op onregelmatige soms late uren de gebouwen bezoekend, kan ik hier oordelen. Zou iemand mij naar de toekomst vragen, dan antwoord ik in de eerste plaats reeds niet een strenge of zachte winter met enige zekerheid te kunnen voorspellen, iets wat gelet op de betrouwbaarheid der dagelijkse weerberichten nu geen ernstig testimonium paupertatis oplevert. Ik wil vervolgens uitspreken dat ik van een niet starre, hoofdzakelijk in oude sporen wandelende, maar aan haar opdracht van evangelische wetenschapsbeoefening vasthoudende, als het nodig zou wezen, onverzettelijke universiteit, verwachtingen koester, wanneer tegelijk de in academische kring vaak verzaakte nederigheid wordt betracht. Zonder de uiteindelijke oplossingen te bieden — waren zij mogelijk? — is vanaf 1880 onophoudelijk tegen wat een romantiserend voorgeslacht de geest der eeuw noemde, ingegaan. Het feit dat de eeuw wisselde bepaalt bij het betrekkelijke van de positiekeuze. Maar duidelijk was ook dat toen het modernisme in de theologie, het evolutionisme en het pantheïsme op het terrein der natuurwetenschappen, het positivisme op het gebied van staat en recht opdrongen en een poUtiek absolutisme de samenleving wenste te beheersen, de Vrije Universiteit niet met afwijzing wilde volstaan, maar thetische arbeid poogde te leveren. Wij bevinden ons nog maar aan het begin van een nieuw onderzoek naar de verhouding tussen geloof en wetenschap, dat zich van primitief fundamentalisme — ik vertaal dit met Schriftknechterij — vrijwarend, tastend op weg is naar een gedeeltelijk nieuw verstaan der Openbaring, die eensdeels bindt, die anderzijds vrij laat. Voorheen lukte het meestal de waarde van het intellect als werktuig van de menselijke geest te erkennen zonder de intuïtie terug te drukken. Zouden deze beide in vereniging niet kunnen leiden tot een beter verstaan van onze plaats in de kosmos, waarvan wij niet weten of zij uitdijt dan wel inkrimpt en van onze betrekkingen tot elkaar als mensen, want met handhaving van het gegeven dat wij hoofd voor hoofd een mysterie zijn, hebben wij over ons zelf afzonderlijk en als mensheid nog zelfs geen voorlaatste woorden gesproken? Wenkt niet het perspectief van een weliswaar steeds ten dele maar toch omvattender en dieper kennen, waarin van het indisputabele niets wordt prijs gegeven, terwijl vermeende zekerheden die nodeloos belastten, verdwijnen? Is er uiteindelijk voor de wetenschappelijk zoekende geest niet de verwachting van het „grote 56

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen