Jaarboek 1975-1976 - pagina 48

college gehandeld, als bestaande uit grotendeels zeer deskundigen. Van de rector magnificus, wiens functie niet in volle omvang in de Wet Universitaire Bestuurshervorming in vereniging met de Wet Wetenschappelijk Onderwijs geregeld werd, spreekt men thans vrijer dan voorheen en het inzicht wint weer veld dat in zijn ambt zich bij tijden de universiteit onderwijzend en onderzoekend samentrekt; men ziet hem opnieuw als libertatis academiae vindex praecipuus. De waardering van de onder bewogen omstandigheden tot stand gekomen wet van 1970 is gedaald. Reeds zijn er naar mijn mening genoegzame tekenen, die aanduiden hoe het getij kenterde en hervorming der wet eis is. Tot de voornaamste gebreken van deze uiteraard na te leven wet, mede door de onvoorzichtige laatste redactie en ten gevolge van de geregeld een gezonde werking belemmerende allereenzijdigste een soms diep te betreuren interpretatie reken ik de macht die zij niet deskundigen in handen speelde, de opbouw van beneden af met zulke machtige posities voor de „niet blijvers", — oftewel de „wijkers" — het overtrokken vergaderingenstelsel dat zij schiep, het oeverloze praten, de „laïus" waarvan een Fransman met verengd nationale blik zei: „une maladie bien fran9aise et surtout bien universitaire", alsof niet voor andere westeuropese en angelsaksische landen getuigd kon worden: de universiteit dreigt aan praat ten onder te gaan. Daarbij is dadelijk de toevoeging nodig dat ons volk met zijn bekende radicalisme weer verder het democratisch pad is afgelopen, dan men elders deed, dat wij ons van alle europese landen in de radicaalste wettelijke regeling van het wetenschappelijk onderwijs moesten vinden. Om jaar in, jaar uit met nieuwe ondeskundigheid te worden geconfronteerd — geen mens heeft iets aan „steeds spontane oprechte incompetentie", naar een gelukkige omschrijving — kan in een onderwijsproces geen, bij een bestuurbeleidvoering wèl kwaad. Alsdan ontstaan met name voor wetenschappelijke onderwijsinstellingen teleurstellende toestanden, nog verergerd omdat de academische faam — voorheen een zaak van betekenis — daalt en het lastiger wordt hetzij voor bestuurswerkzaamheid, hetzij voor onderwijzen en onderzoeken van buiten af waardevolle figuren aan te trekken. Er zijn student-raadsleden die het een duits parlementariër willen nazeggen: „Ich lasse mich durch noch so viel Sachverstand nicht von meinen politischen Entscheidungen abbringen". Er zijn ruimer beschouwd zich in hun vrije tijd met besturen van universiteiten en hogescholen onledig houdende lieden, die niet op twee, maar op een veelheid van gedachten hinken. Ontdekkend is in dit verband dat een amerikaans senator — het is altijd het onschuldigst van krasse voorbeelden uit de politiek gebruik te 46

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen