Jaarboek 1984-1985 - pagina 101

apartheid zijn: Waar en hoe gaan wij dit monster aanpakken, hoe lukt ons dat? Maar het gaat ook om een diepere crisis, namelijk die binnen het christelijk geloof, om de krachten van gerechtigheid en vrede en verzoening zo werkzaam te laten worden dat zij in staat zullen zijn om de krachten van ongerechtigheid, van geweld en van botsing te overwinnen. Dat is naar mijn mening de diepste crisis waar de kerk van Jezus Christus in Zuid-Afrika voor staat. Geloven wij werkelijk dat wij als kerken in staat zijn om deze machten van onrecht, van geweld, van botsing, om deze machten door het getuigenis van een nieuw leven, van een nieuwe overtuiging van waarheid en gerechtigheid en verzoening, te overwinnen? Dit geloof en deze overtuiging zijn bij vele christenen in Zuid-Afrika verloren gegaan. Zij twijfelen, zij leven in dit opzicht in wanhoop. Velen zeggen, dat het eenvoudig niet mogelijk is om mensen van ver uiteenlopende culturen en talen en gewoonten met elkaar te verzoenen. Wat zegt dat? Dat zegt ten diepste dat de heerlijke belijdenis van de verzoening die Jezus Christus voor ons teweeg gebracht heeft, krachteloos is, zinloos is, niets betekent. Dat is de crisis waarin de kerk in Zuid-Afrika zich bevindt. Ook op ethisch-moreel gebied zie ik in Zuid-Afrika een ernstige crisis. Het is niet mogelijk daar nu op in te gaan maar ik wil graag één aspect ervan toelichten: de rechtspraak in Zuid-Afrika, het begrip van geloofwaardigheid en aanvaardbaarheid van ons gehele systeem van wetten in Zuid-Afrika. Gewoonlijk wordt naar buiten gedaan alsof Zuid-Afrika trots is op de handhaving van zijn rechtssysteem, dat ondanks apartheid, ondanks onrecht op zoveel gebieden, in elk geval ons juridisch systeem zijn onafhankelijke rechtspraak handhaaft. Dat is tot op zekere hoogte waar. Zolang daar bijgevoegd wordt: ja, dat is waar voor zover de hele rechtspraak in Zuid-Afrika gedwongen wordt om onrechtvaardige wetten, waarin fundamentele begrippen van menselijke waardigheid en mensenrechten verkracht worden (zoals gebeurt door onze veihgheidswetten) toe te passen. Als wij dat erkennen, dan is het waar. Wanneer een rechter zal opstaan en zeggen: Mijn diepste overtuiging van het recht zegt mij dat ik hier een andere uitspraak moet doen, maar ik word gedwongen door deze wetten, die ten diepste onrechtvaardige, onmenselijke wetten zijn, om deze uitspraak te doen, dan zal ik daar achting voor hebben. Dan zullen zij die lijden onder deze wetten van onderdrukking, deze wetten de nodige achting en eerbied geven. Maar nu, als je eraan denkt dat onze paswetten verleden jaar (1984) 160.000 mensen in de gevangenis gebracht hebben, zonder dat zij enige criminele daad begaan hebben, tenzij men met criminele daad bedoelt dat zij, vanwege hongersnood en ellende in de plattelandsgebieden en thuislanden, gekomen zijn om ergens een stukje brood te verdienen terwille van man en vrouw en kinderen thuis. Misdaad? Als je probeert te leven? Wat kan je dan verwachten? Dat de zwarte gemeenschap die daar onder moet lijden een greintje eerbied voor zulke wetten blijft houden? En dat geldt ook voor de wetten die handelen over de staatsveiligheid; de wetten waaronder op dit ogenblik 16 mensen aangeklaagd zijn (het verhoor begint op 11 juU in Pieters Maritzburg), dezelfde 99

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen