1901-1902 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 48

44 misch en physiologisch, zoodat iemand met dit type in aanleg geboren, gedoemd was een misdadiger te worden. Lacassagne gaf, na bestrijding van het misdadigerstype te Rome, te Parijs zijne zoogenaamde sociologische theorie. Door hem werd de grootste invloed toegekend aan de sociale oorzaken. Mogen ook individueele oorzaken niet van belang ontbloot zijn, het „milieu social" maakt het individu in de voornaamste plaats tot misdadiger. Na in korte trekken de twee hoofdrichtingen aangegeven te hebben kan het zijn nut hebben de denkbeelden van de Nederlandsche Grimineel-Anthropologen uiteen te zetten. Te Brussel werd door Dr. Jelgersma (toen te Meerenberg) een rapport uitgebracht, getiteld: „Les caractères physiques, intellectuels et moraux reconnus chez Ie criminel-né sont d'origine pathologique". Volgens Aletiino worden de opvattingen van Jelgersma, daar uitgesproken, door de Nederlandsche Crimineel-Anthropologen gedeeld. Jelgersma zegt, dat de geboren misdadiger op ééne lijn is te stellen met den „fou moral". Het eenige verschil tusschen beiden bestaat hierin, dat de eerste een rechter en de ander een geneesheer op zijn weg ontmoet heeft, en omdat deze beide personen zoozeer van elkander verschillen in de manier, waarop zij het leven beschouwen, wordt de een naar eene gevangenis, de ander naar een krankzinnigengesticht gezonden. De pogingen, die men aangewend heeft, om na te gaan, of er een absoluut verschil bestaat tusschen den misdadiger en den krankzinnige, zijn niet geslaagd en zullen nooit slagen. Ofschoon de menschelijke geest eene onverdeelbare eenheid schijnt te vormen, is hij in werkelijkheid uit een oneindig aantal verschillende elementen samengesteld. In geval van ziekte zijn de symptomen niet gelijkelijk over al deze elementen verdeeld. Nu is een van de psychische qualiteiten voornamelijk aangedaan, dan weer een andere. Zoo vindt men bij den geboren misdadiger bijna uitsluitend ziekelijke verschijnselen in den zoogenaamden „sens moral." Dit is een uiterste. Maar deze verschijnselen kunnen zich combineeren met al de andere pathologische verschijnselen, en op deze manier komt men langzamerhand in het gebied der degeneratieve psychosen. Onder deze talrijke variëteiten van ziekelijke toestanden, vindt men overal overgangen ; nergens treft men een scherp aangegeven verschil aan en men is nooit gerechtigd om de veranderingen van den zoogenaamden „sens moral" nauwkeurig te scheiden van de andere afwijkingen van den geest. Jelgersma is het niet eens met Lombroso, die beweert, dat de misdadiger een individu is, die aan de wetten van hetatavisme is onderworpen en evenmin met de stelling, dat hij een epilepticus is (zooals men weet door Lombroso vroeger hardnekkig verdedigd en ook nu nog niet geheel losgelaten). Hij is niet een product van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen