1957 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 198

HET DYNAMISCHE ELEMENT IN DE ZOÖGEOGRAPHIE

161

Fig. 6. Gedeeltelijk elkaar overdekkende broedgebieden van de Kleine Groene Specht (Picns oxnus), de Groene Specht (Picus vindus) en de Noord-Afrikaanse Groene Specht (Picus vaillanti). soorten geworden : (a) de grote Aziatische groep, die zich na de Ijstijd uit Azië in westelijke richting in Europa tot in Frankrijk uitbreidde {kleine groene specht, Picus canus), (b) de kleine Zuid-Europese groep, die zich in dezelfde tijd in noordelijke richting tot in Skandinavië uitbreidde (groene specht, Picus viridis). Over de tegenwoordige soortonderscheiding kan nauwelijks twijfel bestaan. Er zijn evenwel twee feiten te noemen, die er op wijzen, dat de groene specht nog maar ter nauwer nood de soortgrens vanuit de kleine groene specht heeit overschreden. Allereerst kent men sinds korte tijd door een mededeling van de Deense ornitholoog F. Salomonsen een vogel, die door zijn volkomen intennediaire kenmerken als een bastaard van een kleine groene en een groene specht moet worden opgevat. Blijkbaar bestaat er nog een klein graadje van soortverwantschap, waardoor onder uitzonderlijke omstandigheden een kleine groene en een groene specht elkaar nog als voortplantingspartners willen en kunnen accepteren. Vervolgens vertoont de van de Zuid-Europese populaties geïsoleerde populatie uit de eikenbossen van Marokko, Algerije en Tunesië een grotere morphologische overeenkomst met de Aziatische, dan met

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen