1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 34

18

WANNEER DE MENSELIJKE VRUCHT EEN INDIVIDU?

op gezag van H a e c k e l ervan uitgaande dat de ontogenie een herhaling is van de fylogenie, het individu op dat tijdstip te willen laten aanvangen dat men de vrucht uiterlijk als een menselijk embryo kan herkennen. Ook deze argumentatie is weinig overtuigend, aangezien de vorm van het menselijk lichaam niet de essentie van het mens-zijn is. Met P r i c k ben ik dan ook van mening, dat de stelling dat pas dan van een individu gesproken kan worden indien de vrucht in zijn uiterlijke verschijningsvorm de klassieke vormen van het mens-zijn aanneemt, als onjuist dient aangemerkt te worden. Nog weer anderen verleggen het ontstaan van het individu naar dat tijdstip waarop alle organen in kiem zijn aangelegd en zich alleen nog maar behoeven te ontwikkelen, hetgeen volgens sommige onderzoekers na ca 6 weken, volgens anderen na ca 12 weken na de conceptie het geval is. In de obstetrie maakt men n.l. een onderscheid tussen de embryonale fase en de foetale fase. In eerstgeonemde fase worden alle bloedvaten en het darmstelsel alsmede de hersenen, het oog en het gehoororgaan in de kiem aangelegd; in laatstgeonemde fase vindt verdere ontwikkeling plaats. Hoewel aan deze redenering een zekere logica niet ontzegd kan worden, zijn in veler ogen de verschillen tussen de embryonale fase enerzijds en de foetale fase anderzijds te gering om de caesuur tussen biologisch en menselijk leven juist hier te plaatsen. Intussen heeft het standpunt het ontstaan van het individu samen te laten vallen met het tijdstip waarop alle organen en derhalve ook het centrale zenuwstelsel in kiem zijn aangelegd, een steun ontvangen in de moderne benadering van het mysterie van leven en dood. Door de vooruitgang der medische wetenschap, waarbij dan in het bijzonder te denken valt aan de mogelijkheid een door acute dood bedreigde patiënt weer tot leven te brengen (reanimatie), alsmede de harttransplantatie, is naar voren gekomen de behoefte de definitie van de dood te herzien. Men acht n.l. het oude criterium van hart- en ademstilstand niet meer voldoende en wil hier niet alleen aan toegevoegd zien het uitvallen van de hersenactiviteit, maar aan dit laatste zelfs een beslissende betekenis toekennen. Een en ander houdt verband met het feit dat bij een kunstmatig beademde patiënt de activiteit der hersenen reeds lang kan zijn opgehouden, terwijl het hart nog regelmatig klopt. In dat geval hebben wij eigenlijk alleen te doen met een levend biologisch organisme, maar niet meer met een levend mens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen