De Vrije Universiteit in oorlogstijd - pagina 71

PROF. MR J. ORANJE 61

Wij vreesden, zooals wij nu nog vreezen voor het leven van zoo-

velen uit onzen kring, voor dat van onzen collega Coops, van den

lector Grosheide, van de heeren van Dijk en Schouten, van de

studenten, opgesloten in gevangenissen en de concentratiekampen,

te werk gesteld in Duitschland, overgeleverd aan dat volk, dat in

deze vijf oorlogsjaren aan de wereld heeft laten zien, tot welke

onmenschelijke wreedheden en laagheden het in staat is, hoe

weinig achting het heeft voor het leven van de burgers van eigen

land, laat staan van inwoners van landen, waarmede het zich in

oorlog bevindt.

Onze eenige troost is, te weten, dat de onzen in leven en sterven

het eigendom zijn van hun lieven Heiland. En dat was Rutgers

ook. "Wij misgunnen het hem niet, dat hij na zijn lange leven van

activiteit nu de eeuwige rust ingegaan is, na ongetwijfeld zoo bitter

te hebben geleden. Maar wij zijn zoo zielsongelukkig, omdat

Rutgers niet meer tot ons terugkeert. "Wij zijn zoo innig bedroefd,

want wij verlangden zoo naar hem terug. Dat deden zijn vrouw

en kinderen, dat deden zoovelen in den lande, dat deden de stu-

denten en dat deden ook wij, zijn collega's.

Wij willen in dit plechtige uur ons het beeld van Rutgers voor

den geest halen, ons steeds daarbij voor oogen houdende, dat hij

wist en dat wij weten, dat alle gaven, waarover een menschenkind

beschikt, alleen door God geschonken worden.

Rutgers was volmaakt van dezen tijd; maar hij was ook van een

vorige generatie. Hij was een man, die de vraagbaak voor iedereen

was; voor zijn gezin, over de dagelijksche dingen van het huis-

houden even goed als over de geestelijke vraagstukken, waarmede

het in aanraking kwam; voor de collega's, over de mos van de

Universiteit even goed als over juridische, theologische, literaire

onderwerpen; voor de jongeren in den lande, over het verleden

op politiek en ander terrein, even goed als over de toekomst en

den wederopbouw van het Koninkrijk; voor de ouderen, over hun

verhouding tot de jongeren even goed als over hun persoonlijke

teleurstellingen en successen.

Rutgers had stijl. Hij ontving als een voornaam gastheer en toch

voelden zijn gasten zich bij hem op hun gemak, zelfs zijn studenten.

Hij sprak nooit hoogdravend, maar zijn betoog werd naar inhoud

of vorm evenmin ooit platvloersch. Hij verzette enorm veel werk,

maar hij was nooit de slaaf van zijn arbeid. Alles aan hem was

leven, geest, belangstelling, doordachtheid. Hij sliep op tijden,

's nachts of overdag, waarop hij niet actief bezig behoefde of kon

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen