De Vrije Universiteit in oorlogstijd - pagina 32

28 DB V.U. I N OORLOGSTIJD

In zijn „Woord vooraf" definieert de auteur de termen „laatste

halve eeuw", „Nederlandsch" en „wetenschappelijke litteratuur",

stelt hij vast, dat zijn werk uiteraard een refereerend karakter moet

dragen en kiest hij voor een concentrische behandeling. Bij de in-

deeling in stukken is een behoorlijke verhouding in acht genomen.

Elk der drie stukken is gesplitst in een algemeen en een bijzonder

deel.

Bij de onderverdeeling volgt de auteur niet de systematische me-

thode, maar zoekt hij aansluiting „bij de historische gegroeide en

bij de Schoolwet van het jaar 1920 geregelde paedagogische en

school-organisatorische situtatie in ons land, de „neutrale" school,

de Roomsch-Katholieke school en de Protestantsch-Christelijke

school". Hoewel het de vraag is of een systematische indeeling in

een studie als deze niet de voorkeur verdiende, meent de Faculteit,

al acht zij de geciteerde formuleering minder gelukkig, de gekozen

indeeling niet te moeten wraken. En dat om een tweetal redenen.

De rubriceering van wijsgeerige concepties is een onderwerp op

zichzelf, dat pas sinds korten tijd de aandacht heeft, nog nergens

geheel is uitgewerkt, en den auteur op quaesties zou hebben ge-

bracht, die hem ongetwijfeld te lang zouden hebben opgehouden.

Bovendien toont geheel zijn studie bijzondere belangstelling voor

den wijsgeerig-gefundeerden kijk op de praktijk, wat bij een onder-

werp als dit voor de hand ligt en bij het vooralsnog ontbreken

van een systematische divisie ook zijn indeeling moet beheerschen.

Dat wil niet zeggen, dat de gekozen terminologie geheel juist is te

achten. Met name op een tweetal punten mag kritiek te dezen

den auteur niet worden gespaard.

H e t eerste raakt de verbinding van humanisme en rationalisme.

In het humanisme immers zijn ook niet-rationalistische stroomigen

op te merken; de auteur kent deze wel, maar behandelt ze slechts

terloops. N u is dit ten deele daaraan toe te schrijven, dat deze

concepties in het bedoelde tijdvak pas vrij laat optraden en zich

van de verhouding tusschen wijsbegeerte en paedagiek over het

algemeen nog weinig rekenschap gaven. Toch rijst de vraag,

of ook de trait-d'union tusschen „humanistisch" en „rationalistisch"

den auteur hier niet dwars zat. Voor deze vraag is des te meer

grond, waar hij een auteur die deze stroomingen wel onderscheidt,

juist op dit punt verkeerd weergeeft (pag. 220). Ook elders gaat

de schrijver nu en dan wel eens wat schematisch te werk, zoo waar

hij de stelling, dat wijsbegeerte wetenschap is, vrijwel gemeengoed

acht (pag. 75).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen