Aardwetenschappen aan de Vrije Universiteit 1960-2001 - pagina 153

Het onderwijs - de tweede-fase opleidingen

In de oorspronkelijke opzet van de 2-fasen structuur m het wetenschappelijk

onderwijs was voorzien dat een beperkt deel van de afgestudeerden, voor de aard-

wetenschappen ca 30%, van de 4-jarige T fase opleiding zou kunnen doorstromen

naar een 1-jarige 2' fase opleiding. Die 2 fase opleidingen zouden bekostigd wor-

den door de overheid. Voorzien waren onderzoekersopleidingen, beroepsop-

leidingen en lerarenopleidingen. Vanuit de instellingen werd breed geopteerd voor

het ontwikkelen van dergelijke opleidingen, die immers aanvullende bekostiging

met zich mee zouden brengen De VSF stellen m november 1982 een commissie 2'

fase opleiding i n ' ^ Behalve een onderzoekersopleiding'^ (die mogelijk op WN

niveau gestalte zou moeten krijgen) wordt ook een beroepsopleiding "exploratie-

aardwetenschappen"'''wenselijk geacht. Afgestudeerde fysisch geografen zouden

bovendien voor een 2'-fase lerarenopleiding aardrijkskunde (waarin de VSF slechts

een beperkte rol zouden spelen) kunnen opteren De 2''-fase commissie is overigens

realistisch genoeg om zich af te vragen of de subfaculteit, met een verwachte jaar-

lijkse doorstroming van 6-8 studenten naar de 2'-fase opleiding, met te veel wil

In het vroege voorjaar van 1983 werd met het verschijnen van de departementale

beleidsnota Beiaard"^ de conceptie van de 2''-fase opleidingen grotendeels onderuit

gehaald. Met de Beiaard nota werd beoogd een aantal lopende (bezumigings)- pro-

cessen onderling af te stemmen en o n d e r e e n noemer te brengen de invoering isi

van de 2-fasen structuur, de voorwaardelijke financiering van het onderzoek en

een nieuw rangenstelsel voor het wetenschappelijk personeel, alsmede de TVC-

operatie. In dit kader werd grotendeels afgezien van de realisering van 2'-fase

onderzoekersopleiding. Daarvoor m de plaats werd een stelsel voorzien waarin

afgestudeerden van de 1 fase als "gezel" in dienst zouden kunnen treden van de

universiteit om een promotie voor te bereiden De aanstellingen zouden ten laste

komen van het bestaande personeelsbudget van de instellingen, geen aanvullende

bekostiging dus. Werd oorspronkelijk nog gesproken over "adjunct-wetenschappe-

lijk assistenten", later werd de term "assistent in opleiding" (AIO) respectievelijk (in

het geval van door ZWO/NWO gefinancierde aanstellingen) "onderzoeker in oplei-

ding" (OIO) gehanteerd, waarbij met het 'm opleiding" een minimaal salaris kon

worden gerechtvaardigd.

Achteraf gezien is naar het oordeel van de auteur de invoering van het AIO-

stelsel vanuit het perspectief van de (sub)faculteit uiteindelijk buitengewoon

effectief geweest. (Sub)faculteit en vakgroepen werden verplicht een deel van

het personeelsbudget aan AlO-aanstellingen te besteden"" Daarmee kon men

structureel gaan beschikken over een reservoir van jonge, m het algemeen

zeer gemotiveerde, onderzoekers die, onder begeleiding van seniore stafle-

den en zonder al te zeer afgeleid te worden door overige taken, veel van het

wetenschappelijk handwerk voor hun rekening gingen nemen Een en ander

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen