Voor bepaalde tijd. Lustrumboekje Faculteit der Letteren 2005 - pagina 28

Voor bepaalde tijd

Aldus de negentiende-eeuwse Duitse traditie, die in Duitsland nog

steeds wordt voortgezet. De weg om die traditie te hervormen is

het inruilen van individuele autonomie voor facultaire en universi-

taire autonomie, die echter alleen kunnen bestaan als de staat en

de politiek hun macht over de univei'siteiten aanzienlijk reduceren.

Zolang politici en hoogleraren geen verandering willen, komt geen

hervorming tot stand. In Duitsland is dat nog steeds het geval,

maar in Nederland is die stagnatie sinds 1970 doorbroken.

De Nederlandse universiteiten waren in de 19' eeuw op Duitse

leest geschoeid, en hielden daaraan vast ook toen in de jaren na de

Tweede Wereldoorlog tot hervorming werd geargumenteerd, vooral

ten aanzien van onderwijs en bestuur. De gezamenlijke hooglera-

ren bleven het bestuur van de faculteiten en de universiteit vor-

men, maar die besturen hadden geen bevoegdheden op het gebied

van onderwijs en onderzoek, de kerntaken van de universiteit. Wel

groeiden de aantallen studenten, en dienovereenkomstig het aan-

tal medewerkers, de huisvesting en de budgetten. Dat was ook aan

de VU het geval. Het aantal eerstejaars ging van 500 in i 959 naar

bijna 2000 in 1970. Het rijkssubsidie van de VU steeg tot 100% en

de VU groeide als kool (nieuwbouw aan de Boelelaan). Maar ook in

de VU werd niets gedaan tot hervorming van de traditionele uni-

versiteit. Pas toen de VU haar aandeel kreeg in de Europese studen-

tenopstand, kwam er beweging, o.a. bij Letteren.

Onder het oude regime werd het onderwijsprogramma in eerste in-

stantie gedicteerd door het Academische Statuut, dat bij Koninklijk

Besluit werd vastgesteld. Daarin stonden alle examens opgesomd,

elk voorzien van een lijst van vakken waarin geëxamineerd moest

worden, ledere hoogleraar had een leeropdracht, die zodanig was

geformuleerd dat duidelijk was welke vakken door hem geëxami-

neerd en onderwezen werden. De professorale autonomie bracht

echter met zich mee dat iedere hoogleraar vrij was om te bepalen

wat en hoe hij op zijn gebied zou doceren en examineren.

rW

22

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen