„De Haardvuren brandende”.

Dat is maar een lastig ding, dat men in „De Reformatie" zijn eigen boek moet aankondigen, als men het tenminste aangekondigd wil hebben en moet aanbevelen, als men het tenminste aanbevolen wil hebben. Dat kan men toch eigenlijk niet doen! Ja, maar bij nader inzien vraag ik mij toch ook af, waarom niet. Wie de nioeite genomen heeft, het te schrijven, wil toch wel graag, dat een ander de moeite neemt, om het te lezen. Hij meent toch ook, dat het wel noodzakelijk is, dat het gelezen wordt.

Ten minste, zoo gaat het mij met „De Haard-

vuren brandende". Ik heb dezen titel ontleend aan den eersten regel van een liedje, dat in den oorlog in Engeland populair was: „Keep the home fires burning". De eerste Minister nam het als leus aan in verkiezingsdagen. Vooral in' onze winterdagen ligt er een bizonder aanlokkelijke gedachte in, dat we straks, als we onze dagtaak geëindigd hebben, thuis plaats kunnen nemen in de heerliiik verwarmde, gezellige huiskamer, waar de leden van het gezin zich weer vereenigen, nadal, ze gedurende den geheelen dag naar alle hoeken verstrooid waren.

Voor ouders, die met kinderen gezegend zijn, ligt in deze gedachte een prikkel te meer, om te zorgen, dat ze in de huiskamer een steer van gezelligheid kweeken, waar de kinderen altijd weer heen gelokt worden. Wanneer het ons als Christen-ouders niet gelukt, in de stormen onzer tijden het huiselijk saamleven te redden en te bewaren, zal het leven in kerk, staat en maatschappij daarvan ten zeerste den terugslag - ondervinden.

Gelukkig wordt dat in onze dagen wel gevoeld. Meer dan vroeger wil men lezen over en hooren van de opvoeding der kinderen. Vele ouders gevoelen, dat ze maar al te weinig voor hun taak als opvoeders zijn voorbereid. En nu zou ik met mijn boekje er graag wat toe bijdragen, de ouders te helpen bij dat werk. Ze aan het denken brengen, ze de moeilijkheden leeren zien, ze den weg wijzen, om uit menige moeilijkheid te geraken. Een vijfligtal onderwerpen worden daarom ter sprake gebracht: Prikkelbaarheid. „Geen parken zoeken, maar ze maken." „Hij kon haar dan niet liefhebben!" Het Onderhuis. Ontwikkeling van het gezinsleven. Zich geven. Gepeperde taal. Bang maken. Kleinen en grooten. Ze leeren van elkaar! Hoe onze kinderen slaven worden. Vader speelt . mee. Maar eenmaal jong! Rijke oogenblikken. „Als de kinderkens." Een paar gedachten van Augustinus. Het juk in de jeugd dragen. Wiet wanhopen. Vrees. Waar wij ze leeren kennen. Loon en boete. Meer tijd. Verwijdering. Geen bezorgdheid. De voorrechten zien. „'t Moet eerst weer stuk!" Vol tegenstellingen. Vroeger. „Het ambt der ouders." Het groote gezin. Van een s'loddervosje. Onze groote jongens. Het liegen der kindoren. Naar boven. Dressuur. De verjaardagen. Onze groote meisjes. Dienstboden. Vroegrijp. Zaaien, wachten, wieden. Hoe zoo ongelijk".' Elkander meenemen. Een Lastpak. Een Ongeluk. Kinderen zien geen gevaar. Kleeren. Een lust of een last. Samenwerking.

Men ziet, het is een. bonte rij, zooals het leven mij die dicteerde. Er schuilen vrienden onder, die moesten worden geprezen, maar er zijn ook vijanden bij, die in hun doodelijk gevaar voor het gezinsleven moesten worden gesignaleerd.

Als ik het geheel zoo overzie, dan welt opnieuw uit mijn hart de bede op, dat de Heere deze gedachten weerklank moge doen vinden in veler harten en dat ze mogen medewerken, om in ons land nog.lang het degelijke. Christelijke, Hollandsche gezin in eere te houden.

Het boekje is uitgegeven bij J. H. Kok, Kampen.

G. MEIMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen