Een „ironisch" verhaal

Enkele weken geleden schreef ik erover, dat ds B. A. Bos er den nadruk op lei, dat we over „Oosterbeek" (dat wij zagen, en zien, als een beweging, waar b uite) nstaand e rs de hand in hadden) hadden geschreven als over een aanval op de vrijmaking als acte van trouw, en dat we zulks deden reeds voordat de Oosterbeeksche publicaties (althans in conclusiereeks nummer I, er zouden er ettelijke volgen ) geschied waren. Ik merkte toen op, dat iedereen welhaast zien kon, waar dat op uitliep, en gaf voorts te verstaan, dat er al lang geleden over gedroomd was. een heele gemeente terug te leiden naar de synodocratie. Terwijl een vooraanstaande figuur uit dien kring de gereformeerde kerk rekende tot de „Schildergroep".

Op die zaak kwam eenige openbare reactie. Volledigheidshalve nemen we het heele stuk op, van a tot z. Het is onderteekend door ds B. A. Bos, staat in diens blad De Roeper, en luidt als volgt:

Ik ken iemand, die nimmer heeft opgehouden te doleren over de kerkelijke scheuring, die in 1944 on volgende jaren heeft plaats gevonden, en zowel vóór als na zijn vrijmaking geen poging heeft onbeproefd gelaten om de weg tot elkander weer te banen.

Na zijn vrijmaking hield hij de bieders, waarvan hij zich gescheiden zag, bestendig voor, dat de conscientieblnding en het hiërarchisch optreden van die zijde het herstel der gemeenschap in de weg stond. Men wilde evenwel op zijn vertogen niet ingaan, en stelde de zaak steeds zo voor, dat hij en anderen waren weggelopen en een eigen zaaJcje hadden gesticht.

Zijn antisectarische geest werd daardoor ten zeerste gegriefd, en ruim een jaar geleden kwam hij op de gedachte om door een opzienbarende daad de leugen, waarmede men aan de andere zijde werd in slaap gesust, als zouden de vrijgemaakten scheurmakers en sectariërs zijn, te doorbreken.

Hij schreef in zijn kerkbode met deze uitgedrukte bedoeling een artikel, dat hierop neerkwam: Laten wij een aanbod tot hereniguig doen, zonder enige eis te stellen, doch daarbij alleen ons ' oud-gereformeerde naamkaartje presenteren: wij - weten ons gebonden aan Gods Woord en de Drie Formulieren van Enigheid alleen, en aan de Kerkenordening, zoals die laatstelijk gewijzigd is in Middelburg 1933. Dan moet men van de andere zijde uit de hoek komen. Als men ons accepteert, zoals wij ons aandienen, dan geeft men daarmede officieel de extra-bmding en de nieuwe kerkrechtelijke beslissingen prijs. Als ze ons zó met accepteren op ons oud-gereformeerde naamkaartje, dan blijkt zonneklaar, aan welke zijde het sectarisme zit.

Iromsch schreef hij verder over de berichtgeving, waartoe een dergelijke stunt aanleiding zou geven. Copie voor de bladen: De Schlldergroep te X. keert terug. Vreemd is alleen, dat ze erbij zeggen, ènkelmaar-Gereformeerd willen blijven.

Het stuk werd niet gepubliceerd. , , Zwakke" broeders hadden de zaak niet door, en de schrijver kwam aan hen tegemoet. De ingewijden beloofden elkander verder over de zaak te zwijgen.

Maar de „zwakke broederen" zwegen niet. De schrijver kreeg al spoedig brieven uit den lande, met het verzoek mee te delen of het waar was, wat er beweerd -werd, dat hij aan zijn kerkeraad het officiële voorstel had gedaan om maar weer synodaal te worden. Natuurlijk antwoordde hij: dat is pure laster.

Na „Oosterbeek II" nam de fluistercampagne groter omvang aan. De man had daaraan mede gedaan, en 'dat was erg. Maar er wEuren nog veel erger dingen gebeurd. Als men alles eens wist

Toen kwam het achtergehouden artikel m extenso op de proppen. Ziet u wel, hoe erg het met die man al van voorlang is?

Tenslotte ging De Reformatie meefluistcren. De hoofdredacteur schreef in het nummer van 21 Mei aan mijn adres: „Durft U loochenen, dat reeds in 't voorjaai 1948 erover gedroomd werd, een heele gemeente , , terug te lelden" naar de synodocratie ? Wij weten altijd een beetje meer dan dè peueraars der menschen en toedieners van duivelsche interpretaties in de krant wordt gezet. En kennen sommige wegen". En even later in een ander artikel: „Wij mogen niet gelooven, dat Ds B. A. Bos zich zal laten aanleunen, wat toch wel eens uit Oosterbeeksche kringen gelanceerd is, dat de Gereformeerde Kerken van Nederland een , , Schilder-groep" zijn; ik neem aan, dat hij zulk spreken verfoeit, ongeacht, wie er zich aan bezondigen zou".

Daarop zond mijn bovengenoemde kermis mij een briefje, waarin hij onder meer het volgende schreef: „Persoonlijk wil ik de laster verdragen.

Maar de kerken die ik liefheb, worden door die Insmuaties vergiftigd.

Wil daarom mededelen:

1. dat ik er nimmer over gedroomd heb, mijn gemeente terug te leiden tot de synodocratie, en dat ik nooit een andere eenheid gezocht heb dan op zuiver gereformeerde grondslag zonder sectarische bindingen en hiërarchische dwangbuizen;

2. dat ik het spreken over een „Schilder-groep" verfoei, en anderen sprekend invoerend, juist getracht heb de leugen daarvan te doorbreken".

Nu weten de lezers al iets.

Omdat we het verhaal overigens niet juist achten, hopen we ook onzerzijds iets ervan te zeggen in een volgend nummer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen