Revue 1994 - pagina 72

De alumnus Rechter Wil Tonkens-Cerkem

Plezier in het recht door Coen van Basten

Ze wist al van jongs af aan wat ze wilde worden. Advocaat en niets anders. "Voor iemands belangen opkomen, een meeslepend pleidooi houden, dat leek me het einde." Gefascineerd door het recht bereikte Wil Tonkens-Cerkema (48) haar doel. Na jaren in de advocatuur te hebben gewerkt, is ze nu vicepresident van de rechtbank in Amsterdam, en nog steeds even enthousiast over haar beroep.

vrije

stond. Kon ze mijn herenbezoek in de gaten houden. Kun je je nu niet meer voorstellen hè?" In 1963 startte ze met haar studie aan de VU. "Ik vond het een feest", lacht ze. "We hadden colleges in de oude gebouwen aan de Keizersgracht. Chaos. Wel sfeervol. Overal gangetjes, trapjes en kamertjes. En de Westertoren die elk kwartier een love-lied over de grachten knalde. Een gezellig café op de hoek." De studie was aanvankelijk enigszins teleurstellend, "je werd volgestopt met vakken als economie, vaderlandse rechtsgeschiedenis en dictaten van Dooyeweerd die probeerde een christelijke wetenschapsfilosofie te ontwikkelen. De meeste rechtenstudenten werden gillend gek van deze dictaten. Maar goed, als je je braaf door al dit soort vakken heengegeten had, kwam langzaam het recht aan bod. Juridische vraagstukken en casussen. En dat vond ik machtig interessant."

In haar kantoortje op de rechtbank aan de Parnassusweg, blikt ze even uit het raam dat uitzicht biedt op de VU. Daar begon haar carrière eigenlijk. Maar zover zijn we nog niet. "Ik ben geboren in Schiedam", steekt Tonkens van wal. "Ging naar het Christelijk Lyceum. Allemaal braaf en keurig. Bijbelavondjes, discussie-avonden, ik heb me er helemaal ingeworpen. Maar, zo dacht ik, er is meer in de wereld dan dit." Na het lyceum was er geen twijfel mogelijk. Haar volgende stap was de studie rechtsgeleerdheid. Pa wilde haar naar de Rotterdamse universiteit sturen. Kon ze thuis blijven wonen. Maar: "Ik wilde mijn ouderlijk huis verlaten en op mezelf gaan wonen. Amsterdam, dat leek me wel wat. Eindelijk de provincie uit, naar de grote stad. Ik kom uit een gereformeerd gezin. Het stond dus buiten kijf dat ik aan de VU zou gaan studeren." Ze belandde via-via op een kamertje in de hoofdstad. "Het was heerlijk om onafhankelijk te zijn. Laat thuiskomen. Geen verantwoording te hoeven afleggen. Maar soms ook eenzaam", herinnert ze zich. "En dan die hospita. Zij liep wel honderd keer per dag naar het vuilnisbakje dat onder mijn kamerraam

Heel braaf Tonkens was erg actief binnen de universiteit. Een studiejaar was zij voorzitster van de vereniging voor vrouwelijke studenten aan de VU (VVSVU). Bovendien was ze bestuurslid van de juridische faculteitsvereniging QBD. Ze organiseerde lezingen, borrels en excursies. Ook werd ze door hoogleraar Hommes, docent van het vak encyclopedie der rechtswetenschap, gevraagd mentor van eerstejaars te worden. "Hij vertelde ons wat hij de studenten in zijn college had bijgebracht. Wij maakten aantekeningen en legden de leerstof uit aan de studenten. Ik moest ook presentielijsten bijhouden. Dus als een student niet kwam opdagen schreef ik die persoon een briefje zo in de trant van 'Beste Piet, waarom was je niet op college en kom je volgende week wel'. Dan kreeg ik weer een briefje terug van 'Beste Wil, ik was ziek'. Heel braaf allemaal." "Later in mijn studie heb ik Hommes opgebeld

Universiteit

Revue

amsterdam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen