Studentenalmanak 1899 - pagina 141

'39

polsje in zijn bruine hand en hij keek heel plechtig in de

holte van zijn andere, en toen na een poosje:

„Gezond als een visch!" riep hij lachend, en ze waren

allebei vrooiijk over de grap.

Maar Anna was toch nog niet klaar met vragen. Willem,

haar trouwe kameraad, zoo ver en zoo lang weggaan, dat

wilde er niet erg bij haar in.

„Willem," zei ze, „maar dan kunnen we nooit meer samen

spelen! Dan blijf ik heel alleen; wat zal dat onpleizierig

zijn zonder jou!"

Maar hij troostte haar er mee, dat hij toch telkens met

vacantie zou komen en dat ze toch vrienden bleven.

„En dan?"

„Dan? Als ik heelemaal klaar ben, meen je?"

„Ja, dan kom je toch niet meer spelen, is 't wel?"

„Weineen, malle meid, dan kan ik toch niet meer spelen,

dan ben ik een deftig heer en jij een dame, maar dan

trouw ik met jou," riep hij lachend en toen sprongen ze op

van de bank en hij met haar handje in de zijne holden ze

voort naar de anderen, en in 't spel vergaten ze hun droomen

en plannen, en genoten 't heden en 't heden was zoet.

Zoo was 't hegin van het lied geweest.

Met scherts begon het, maar het eindigde ernstig. Doch

beide malen was het vrede.

Alleen wat daartusschen lag. waren dagen van lijden

en strijd!

III.

„Dan trouw ik met jou!" had hij gezegd.

En hij had woord gehouden.

Hij was nu dokter en zij was zijn vrouwtje, en ze woon-

den in een groote stad, waar hij eerst een kleine practijk

had, maar die met zijn roem groeide.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen