Studentenalmanak 1920 - pagina 75

IM MEMORIAM

WILLEM DE ROOS.

E T is me zoo vreemd te moede.

BWS W e hebben samen gewoond, een jaar lang

op een groote kamer met verre uitzichten. W e

hebben samen gezworven door de wijde velden

op zonnige voorjaarsmorgens. W e hebben samen

dwaasheden uitgehaald. W e hebben samen college geloopen

— zoo al en toe tenminste. O, nog zie ik ons zwerven

door de avond-donkre straten als de stilte ons intieme

bekentenissen ontlokte.

En nu moet ik over h é m een In M e m o r i a m schrijven.

't Had evengoed omgekeerd kunnen zijn, dat hij nu bezig

was over mij.

O, hoe vreemd is toch dit leven! We gaan het binnen,

trachten het te leven, zoo intens te leven, alsof dat het eenige

was, wat wij bezaten en dan verdwijnen we weer, de een al heel

gauw, de ander iets later, achter de poort van den dood.

't Kost strijd om het telkens weer uit te stamelen: ,,Uw

wil geschiede '.

Onder de tegenwoordigecorpsledenzijnernietvelen meer, die

hem gekend hebben. Maar wij ouderen werden gebroken door

een plotselinge ontroering, toen we zijn doodstijding vernamen.

Jongen met een warm hart, die veel vrienden had, woelde

er in hem altijd een zekere onrust naar een warm genoe-

gelijk tehuis. En toen hij 't bereikt had en nog nauwelijks

geproefd in zijn diepe innigheid, toen werd het hem ontnomen.

Of eigenlijk werd 't hem weer ingeruild voor het ware

tehuis, dat wij allen zoeken.

Dan mogen wij niet treuren.

Maar het is zoo vreemd, zoo gansch anders dan wij

dachten en hoopten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen