Vrije Universiteitsblad 1950 - pagina 94

Een brief uit Sonnevanck Een bijzondere brief en van een correspondent op non-actief. Het is niet gewoonte in ons V. U. blad de correspondenten, die het werk laten liggen, aan het woord te laten komen. Zij worden in den regel' aangesproken' op hoop dat ze zuUen luisteren en verstaan. Ditmaal eens een ander geluid. Van een onzer zieke correspondenten, de heer Joh. de Kok te Lewedorp, die nu al ruim twee jaar, als gevolg van de vele ontberingen in den bezettingstijd in Duitsland geleden, een rustkuur moet ondergaan. Hij is nog jong, heeft met enthousiasme voor de Vrije Universiteit gewerkt en hunkert er naar dat weer te mogen doen. Zijn meeleven met de Vrije Universiteit is gebleven, ook nu hij zo lang in Sonnevanck verblijft. We wiUen deze jonge broeder, die een moeilijke weg moet gaan, niet vergeten en zijn er van overtuigd dat allen, die in de organisatie meewerken, gaarne instemmen met de wens en bede dat God hem spoedig en volledig herstel wil schenken. Hoe het leven van deze patiënten op Sonnevanck — wat een zegen, zulk een inrichting— kan zijn, blijkt duidelijk uit zijn schrijven, waaruit wij het hiervolgende citeren: 'Mijn weg is, gezien mijn jonge leeftijd, erg moeilijk, aangezien ik nog vol levenslust benJ Een zwaar kruis en er is oneindig veel gebed voor nodig om dagelijks het lot in handen van onze Hemelse Vader te leggen. Die heus wel weet, wat wij allemaal, en ook ik, nodig hebben en goed voor ons is. Itoe moeilijk het ook is, toch mag ik steeds kracht naar kruis ontvangen van hem die gezondheid en ziekte in Zij n Hand heeft. Er zijn gelukkig ook zonnige kanten, want zou men te veel piekeren, dan is dit zeer nadelig voor de kuur. De dag wordt veel doorgebracht met corresponderen, lezen (als er tenminste lectuur is), naar de radio luisteren, waar veel zegen v a n u i t gaat (gelukkig dat de N.C.R.V. er is) en debatteren. Hoofdzaak is natuurlijk in de eerste plaats goed kuren en eten. In Januari mocht ik voor het eerst sinds 2 jaar weer naar de kerk in het hoofdgebouw en heb toen het H. Avondmaal mogen vieren. In deze dienst, die ik nooit zal vergeten, ging voor Ds Jac. Andree uit Harderwijk. Ook aan ontspanning ontbreekt het niet. Zo trad in Februari voor ons op de bekende declamator F . C. v. Dorp uit Rotterdam. Daarna de volgende week een pracht kleurenfilm 'Pracht en Praal van J a v a ' , terwijl Dinsdagmorgen Samuel de Heer uit Bloemendaal voor ons de films draaide 'Stem der Diepte' en 'God der Schepping', waarbij hijzelf een toelichting gaf. Zie artikel in 'Op den Uitkijk' van Februari. Ondanks het feit, dat de afstand Zeeland-Harderwijk groot en de reis kostbaar is, heb ik over bezoek niet te klagen. E r wordt meegeleefd van alle zijden, ook per brief. Medelijden kunnen we niet gebruiken, maar echt medeleven doet goed, 2140

BRIEf

aan een vrien

Amice, De subsidiëring van de bijzondere universiteiten, ook van de Vrije Universiteit dus, houdt nog vele gedachten bezig en is dikwijls het onderwerp van gesprek in vergaderingen van onze organisatie. Geen wonder. Het is een belangrijke aangelegenheid. Voor de Vrije Universiteit, die daardoor de gelegenheid krijgt, zich te ontwikkelen in een tempo, dat voor kort nog onmogelijk moest worden geacht. Voor ons volk niet minder, want het verkreeg voor een niet gering deel hierdoor de vervulling van zijn wens, ook de opleiding van zijn zonen en dochters in de Medische faculteit aan de eigen universiteit, zij het dan, zoals bekend, ook nog niet een volledige opleiding. Overigens denken niet allen gelijk over de subsidiëring. De een meent dat het niet goed is. Rijkssubsidie te aanvaarden, anderen achten het onjuist en onbillijk dat zij, die ook voor het hoger onderwijs hun eigen inrichting wensen en hun kinderen niet naar de openbare universiteiten willen zenden, nog een zo groot percentage van de kosten van de bijzondere universiteiten zelf moeten dragen, terwijl zij in de belastingpenningen ook reeds hun deel bijdragen in de kosten van de andere universiteiten en hogescholen. Wij zijn in Nederland er trouwens niet zo eenvoudig toe te brengen om over de dingen gelijk te denken. Amice, Gelukkig maar. Ook eenvormigheid in dezen zin lijkt mij allerminst begerenswaard. Laat er gerust enig verschil van inzicht blijven, als tenslotte in de hoofdzaken wij het maar eens zijn en ive elkaar niet verketteren om kleinigheden. Een der briefschrijvers, waarvan ik .correspondentie ontving, uit zijn gevoelens als volgt: :r*;itJ?Tilp ''Wanneer wij de schoolstrijd bezien en tvè meten de liefde voor de school met den Bijbel, dan blijkt een betreurenswaardige verflauwing na de gelijkstelling. Dat kan ook niet anders, waar niet geofferd wordt, taant de liefde\ En ten opzichte van de V. U. schrijft hij: ^Liever een gebrekkige inrichting, tvaar met liefde door professoren en studenten geiverkt wordt, ,waarvoor gebeden, gestreden en geofferd ivordt, dan een inrichting in optima forma met overheidssteun, waardoor toch een deel der zelfstandigheid wordt prijsgegeven. Is onze strijd geen geloofsstrijd meer, laten we dan maar stoppen. Is ze dat ivel, dan moeten ive het ook met onzen God durven wagen en dan zal onze God uit Zijn volheid. Wiens het vee is op duizend bergen, geven wat de V. U. behoeft. Hij zal daartoe de harten van haar vrienden neigen om inderdaad te offeren en meer te offeren''.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen