VU Magazine 1971 - pagina 139

coma raakt, en dan ja... je kunt ook ineens doordat je hart plotseling stilstaat en dan is het afgelopen. Dat is een kwestie van, ik geloof een halve minuut of nog niet eens. Dat is dus het fysieke proces, dus wat u lichamelijk ondergaat. Maar psychische angst, zoals veel mensen die kennelijk doormaken, dat zal bij u niet voorkomen? Ja, ik kan niet zeggen dat ik dat niet zal krijgen, maar ik kan het me nog niet voorstellen, want dat is een doodsangst die voortkomt uit het bezig zijn met het hiernamaals, met het: heb ik wel zo geloofd en vertrouw ik wel zo op Jezus dat ik dan ook bij Hem zal zijn na dit leven, dat ik dan ook in de Hemel zal komen, of ben ik zo'n zondaar dat ik in de hel zal komen - en dat is een angst die ik nu niet heb en waarvan ik me ook niet kan voorstellen dat ik die heb, vlak voor het sterven. Maar ik kan het niet met zekerheid zeggen wat er dan zal komen, want dat is natuurlijk onvoorstelbaar. Maar ik kan me een andere vorm van doodsangst voorstellen, datje je dan vastgrijpt aan het laatste restje leven. Oh, nee, nee dat heb ik niet. Ik heb nu de indruk dat als dat moment nabij is, dat ik dan de kracht zal hebben en ook mentaal nog zodanig zal zijn dat ik mijn vrouw en kinderen bij me kan halen en nog even bewust met ze kan spreken en eigenlijk afscheid zal nemen, ja dat hoop ik. Hebt u op dit bed erg veel pijn geleden?

was dit nu maar afgelopen? Of konden ze dit proces maar verhaasten? Ja, dat is één keer gebeurd. Toen heb ik zo'n heftige pijn gehad dat ik dacht: nu hoop ik maar dat ik gauw zal sterven want ik houd dit niet meer vol. Ik heb eigenlijk vanaf dat ik ziek geworden ben steeds pijn gehad. En een beetje pijn dat went, en dat kun je ook negeren. Maar pijn kan zo heftig worden dat die je helemaal in beslag neemt en dan is het eigenlijk ondragelijk. Hebt u er wel eens aan gedacht dat u aan anderen, aan medici zou kunnen vragen om dit proces te versnellen? Ja, die gedachte is wel bij me opgekomen, maar ik heb óók bij mezelf gedacht dat ik dit natuurlijk nóóit aan een arts mag vragen want dit is niet goed. Dit kan een arts niet doen. Dat mag hij niet doen in de eerste plaats. En als hij nu zegt: maar ja, dit is zo'n uitzondering, ik móet hier helpen, dan is dat toch een hulp die je beter niet van een arts kunt krijgen. Nee, dat belast de arts te zwaar. Want wie moet die beslissing nemen? Uiteindelijk doet die arts dat tóch weer. De patiënt zegt het wel, maar die arts verricht de handeling, dus eigenlijk neemt hij dan toch die beslissing. En daar mag je een medemens niet mee belasten. Er is toch een bepaald stadium mogelijk waarin alles erop wijst dat dit het einde is en waarin een patiënt een zodanig lijden doorstaat dat hij er eigenlijk liever vanaf zou willen...

Ja, ik heb veel pijn gehad. Heeft u toen wel eens de gedachte gehad.

Ja, maar dan zal iedere arts er al het mogelijke aan doen om dat lijden te verlichten en

en dan zal hij er verder ook geen rekening mee houden dat verlichting van het lijden het leven wel eens zou kunnen verkorten. V bent zelf arts en u kunt op een gegeven ogenblik zelf de ernst overzien van de situatie waarin u verkeert. Gesteld nu dat dat stadium heel ernstig is en u lijdt verschrikkelijk veel pijn, zou u zichzelf in staat achten om dit lijden te bekorten? Ik ben er fysiek niet meer toe in staat, want daarvoor ben ik al te hulpbehoevend, maar ik kan me wel voorstellen dat ik steeds opnieuw naar een pijnstillend middel zal vragen en dan rustig ook door zal gaan tot het tijdstip waarop eigenlijk de maximale dosis is bereikt, ja, dat kan ik mij wél voorstellen. En dat betekent dan, als die maximale dosis bereikt is, je gaat er overheen dat je dan kans loopt dat je het leven beëindigt. Maar 't is natuurlijk ook maar zoals ik er nü over denk. Als je in de situatie zelf bent dan weet je het toch nog niet. Dat is heel moeilijk. En ik vind het daarom ook moeilijk omdat je dan dicht bij actieve euthanasie komt. En actieve euthanasie is eigenlijk iets van dat je tot de conclusie gekomen bent - nou dat leven van mij heeft verder geen waarde meer, want ik ben ongeneeslijk ziek en nou wil ik er mee ophouden. En dat is natuurlijk niet waar. Want je kunt ongeneeslijk ziek worden en dan kan je leven toch nog wel waardevol zijn. U weet dokter dat u ongeneeslijk ziek bent. Kunt u zich voorstellen dat andere mensen in dit stadium protesteren tegen deze ontwikkeling? Kan ik me voorstellen... ja. Want het is veel normaler natuurlijk dat je op je 43ste jaar leeft, rondloopt en je werk doet, dan dat je op je bed ligt en gaat wachten tot je sterft. Dat is abnormaal en zoals ait met mij gaat, zo hóórt het ook niet. Daar ben ik van overtuigd. Ik weet ook dat het anders zal worden. Dat is ook de inhoud van mijn geloof, daarvan ben ik overtuigd. Dat dit allemaal eens zal verdwijnen. Het protest nu is gewoon, van waarom is dit nog zó in de wereld en waarom hebben wij die nieuwe wereld nog niet... ...de nieuwe wereld...? Ja, die nieuwe wereld waar wij naar verlangen, waar we naar uitkijken en in geloven. Ik bedoel nu vanuit christelijk geloof gezien. Er zal geen ziekte zijn en geen pijn en geen honger en geen armoede. Er zal vrede zijn, de wolf zal met het lam verkeren - u kent de passages uit de Bijbel - die wijzen helemaal naar een rijk, waar alle ellende waar we nu nog mee te maken hebben, dat zal er niet meer wezen. De ellende waar we nu nog mee te maken hebben is o.a. mijn ellende. Dat vind ik erg. 33

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen