VU Magazine 1972 - pagina 239

SHÉNHH

meren. In de eerste plaats: meer hulp op zachtere voorwaarden, en daar reken ik ook de regeling van het schuldenprobleem tot nu toe. In de tweede plaats: het uitbreiden en nog meer algemeen maken van die general preferences (algemeen stelsel van voorkeurstarieven), en in de derde plaats toelating tot de westelijke markten van landbouwprodukten, bewerkt en onbewerkt. Dat lijken mij als econoom zaken, die zoden aan de dijk zouden zetten. Of ze op politieke gronden de meeste kansen hebben, is iets wat ik in hoge mate betwijfel voor zover het de landbouw betreft. Dan zijn er nog veel andere wensen, waarvan ik de ratio een beetje betwijfel. Het hebben van een eigen scheepvaartmaatschappij wordt net zo'n fetsjisme als het hebben van een eigen luchtvaartmaatschappij, en dat betekent onrendabele zaken. Ik pleit er niet voor dat alle scheepvaart in handen van westerse landen moet zijn, maar elk land zijn eigen scheepvaartmaatschappij gaat me te ver. Het is wel zo dat op de Liner conferences (waarin westerse rederijen samenwerken) als principe is genomen, dat de uitgaande vracht uit West-Europa minder betaalt dan de inkomende vracht. Dat is onterechte discriminatie. Maar de oplossing lijkt me niet dat iedereen z'n eigen scheepvaartmaatschappij zou moeten hebben. Je zou dat anders moeten doen, maar ik ben geen scheepvaart-econoom. Ik geloof niet, dat de concrete onderwerpen waarover op de Unctad gesproken wordt er zo gek veel toe doen, omdat ik niet geloof dat de Unctad veel veranderingen zal teweeg brengen. Als je leest hoe vrijblijvend Boertien zich opstelde. Maar er is wel zoiets als 'frappez, frappez toujours'. Er komt een soort ommekeer van gedachten van de betekenis waarvan niemand zich helemaal bewust is, en dat is het belangrijke. Het pure feit dat deze ministers gedoemd zijn, om daar met grote tegenzin te zitten luisteren, neemt niet weg dat ze er iets van meenemen. Ook misschien tegen hun zin. Binnen een heel ander kader heeft dat z'n effect. Wat dat betreft heeft Boertien wel gelijk. Ik kan voorbeeld na voorbeeld opnoemen van zaken, die in de VN zijn aangekaart, maar die daar nooit beslist zijn, omdat alle grote landen zich verzetten tegen het stemmensysteem. NieiT^and zal zich aan de VN-resoluties iets aelegen laten liggen, omdat ze geen reële machtverhoudingen voorstellen. Dat geldt net zo goed voor Unctad. Dat neemt niet Weg dat die proposities aangevat kunnen worden in een ander forum, waar de stemverhouding wat realistischer is. De functie

van Unctad is nog steeds de verandering der geesten voor te bereiden opdat het in een ander forum mogelijk wordt iets te bereiken. De eerste Unctad was naar mijn smaak daarom een succes, omdat de bevolkingen van de arme landen een gevoel van eigenwaarde kregen: wij zijn ook wat; wij onderhandelen gezamenlijk met de rijke landen op basis van gelijkheid. Vroeger was hier contact tussen één ondernemer en één arbeider. Die arbeider nam beleefd z'n pet af en de directeur zei 'Jan'. Tegenwoordig onderhandelen ondernemers met vakverenigingen op basis van gelijkheid. Op dezelfde wijze onderhandelden de ontwikkelingslanden voor

landbouwlanden en de industrie van Japan. Het is zeer goed mogelijk voor Japan om hele bedrijfstakken in West-Europa weg te concurreren. Hebt u gelezen dat Zeiss Ikon dicht is? Dat komt echt niet van de ontwikkelingslanden, hoor. En wat betreft de landbouwprodukten zijn de VS, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika in staat, om ons op vrijwel alle gebieden van de markt te werken. Het merkvvaardige is dat de angst zich vooral uit voor ontwikkelingslanden. Maar als die tien procent meer zouden produceren, zou het effect natuurlijk zijn dat ze zeker acht procent zelf meer consumeren. Het gaat dus over marginale bedragen. Men zou hier banger moeten zijn voor de ontwikkelde landen.

het eerst op basis van gelijkheid met ontwikkelde landen en dat was zeer goed voor hun moreel.

Het moeilijke wanneer het gaat over zulke vragen van herstructurering is, dat het taboe van de werkgelegenheid massief op je komt afzetten.

Is het gevoel van bedreiging van boeren en industrie-arbeiders in het westen tegenover de ontwikkelingslanden gerechtvaardigd, of zegt u: welnee, de klappen uit de technologische sector of uit de gelijkschakelingen op Europees niveau zijn groter,' dan die verwacht kunnen worden vanwege concurrentie uit ontwikkelingslanden? Die angst is, geloof ik, overdreven ten opzichte van de ontwikkelingslanden. Onze boeren hebben meer te vrezen van de rijke

Op dit punt zitten we naar mijn mening in het westen helemaal verkeerd. Dat zit voor een deel in de volstrekt materialistische instelling die we langzamerhand hebben, ledereen moet voortdurend méér hebben; dus óók voortdurend meer loon. Op een gegeven moment maakt die loonstijging het je onmogelijk om nog te concurreren en dan moet er maar beschermd worden. Als men nu eens bereid was om te zeggen: dan produceren we wat minder; we doen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen