VU Magazine 1972 - pagina 240

aan een echte arbeidstijdverkorting. Niet een kwartier minder, maar een paar uur minder. Dit is pure utopie hoor, dit moet u niet te serieus nemen. Ik zit alleen maar in die richting te denken; dit is sociologisch gebazel door een econoom; da's bijna zo gek als economisch gebazel door een socioloog. Waar we naar toe moeten is een maatschappij, waarin je beter verzorgd wordt, ondanks het feit dat je misschien minder spullen hebt. Want het is in onze maatschappij zo, datje afwasmachines en wasmachines en auto's hebt, maar het zal je gebeuren dat je ziek wordt. Dan lig je daar! De ziekenfondspremies moeten per jaar met tientallen procenten omhoog want langzamerhand kost een ziekenhuisbed honderdduizend gulden in plaats van - wat zal het tien jaar geleden geweest zijn? tienduizend gulden? Waarom is dat? Omdat er geen verpleegsters te krijgen zijn. Alles moet mechanisch gebeuren en dat is onzinnig duur. Dat komt omdat je je bevolking in de verkeerde richting geschoold hebt. Je hebt allemaal industrie-arbeiders en er is geen arbeider die erover peinst om in een ziekenhuis te gaan werken. Ik kan me best voorstellen, dat vrouwen die de hele dag thuis zitten, zich vervelen. Je ziet nooit iemand, je praat nooit met iemand. Ik kan me ook voorstellen dat het erg zou zijn voor een getrouwde vrouw om acht uur per dag te gaan werken, want dat is niet op te brengen, als je daarnaast een heel huishouden moet doen. Dat is moordend. Je zou een situatie moeten hebben, waarbij men maar vijf uur per dag werkte, maar dan iedereen. Waarom zou je dat niet met z'n tweeën verdelen en zeggen: de kinderen gaan vijf uur per dag naar school, wij gaan vijf uur per dag werken. Dan doen we met z'n allen het huishouden, dat is dan in anderhalf uur gebeurd. Dan heb je minder aanbod van mannenarbeid. Je kan dat uitsmeren over al die mannen die nu werkloos zijn en je hebt een veel groter aanbod van vrouwenarbeid en dat aanbod gaat tien tegen één in de verzorgende sector. Je werkt dan als gezin tien uur in plaats van acht, alleen werk je met een ander pakket. Dat houdt misschien wat minder materiële goederen in, maar er wordt wel voor je gezorgd als je ziek bent; de kinderen kunnen voldoende onderwijs krijgen, kinderen uit armere buurten worden opgevangen zodat ze niet vanaf de eerste klas lagere school een achterstand hebben. Dat zou allemaal kunnen, namelijk. Het veronderstelt wel een andere mentaliteit. Het veronderstelt, dat u zich niet geneert om thuis de kopjes te wassen, maar niet alleen u, want u geneert zich waarschijnlijk niet. De man van mijn werkster geneert zich als hij de kopjes zou

moeten wassen. Dit soort discussies wordt altijd bemoeilijl<.t door tiet bedrijfsleven dat naar voren brengt, dat onderwijs, ziekenzorg, sociale voorzieningen enzovoort eigenlijk dingen zijn die berusten op de genererende kracht van het bedrijfsleven, want die maken de meerwaarde. Dat is de kip die de gouden eieren legt. Het is natuurlijk zo, dat de landbouw eerst een minimum aan' voedsel moet voortbrengen, dat u hier ter plaatse nodig hebt. In de tweede plaats moet de industrie al die goederen maken die je als minimum-levensstandaard nodig hebt. Wij vinden dat je daarvoor véél nodig hebt, maar goed. Bovendien moeten we dan ook nog al die goederen maken, die je kunt ruilen voor bijvoorbeeld graan. Dat moet. Maar al die dingen daarnaast kunnen pure diensten zijn. Ik zie niet, wat de industrie ermee te maken heeft als u een gezinsverzorgster krijgt wanneer uw vrouw ziek is, behalve dat die verzorgster ook een minimum bestaansmogelijkheid moet hebben. De hele bevolking moet een bestaansniveau hebheb. Wanneer daarin voorzien is, is het betrekkelijk onbelangrijk of het meerdere wordt geleverd in diensten of spullen. Er bestaat een ontzettend beperkt produktie-begrip, waarbij eigenlijk alleen het voortbrengen van materiële zaken als produktie wordt gezien, en de rest is potverteren.

Bijna iedereen redeneert in de geest van: als ik een gezinsverzorgster wil, dan kan dat, omdat ik een salaris verdien bij een krant en die is weer afhankelijk van adverteerders en waarom adverteren die mensen? Om hun produkten aan de man te brengen. Alles loopt terug naar een oerkracht en dat zou dan ongeveer het bedrijfsleven zijn. Dat is, dacht ik, het algemene beeld dat in de samenleving leeft. Dat gaat natuurlijk op, als je in een ontwikkelingsland woont waar het aantal spullen nog niet genoeg is om lijf en ziel bij elkaar te houden. Daar kun je niets beginnen met laten we zeggen een sociale academie, Het heeft daar meer zin ervoor te zorgen dat iedereen te eten heeft en een dak boven z'n hoofd. Maar ik dacht niet, dat dat bij ons nog zo nodig was. Wat mij verbaast is, waarom de vakverenigingen op dit moment niet vechten voor een zevenurige werkdag. Waarschijnlijk omdat ze begrijpen dat ze dan met hun reële inkomen achteruit moeten.

De één z'n dood

verlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen