VU Magazine 1975 - pagina 447

magazine 5

VU-onderzoek ontwikkelingsprojekt Helmond

Hoe kun je met z'n 43-en de samenleving een eindje verzetten? „Helmond-rapport signaleert een ware noodtoestand", zo roept het Helmonds Dagblad zijn lezers toe. Het is zomer '68 en er is juist een brochure verschenen met de titel: „ Helmond 1968, zorgen en problemen van een industriestad". De samenstellers (onder andere de burgemeester, twee wethouders en de directeur van het PON— Provinciaal Opbouworgaan Noord-Brabant) schilderen inderdaad een droevig beeld van de gemeente. Een prominente plaats neemt het hoofdstuk in dat handelt over de maatschappelijkeproblematiek. Daarin wordt bij voorbeeld gesignaleerd dat weinig impulsen van buitenaf tot Helmond doordringen; dat er een betrekkelijk grote afstand bestaat tussen hogere en lagere sociale niveau 's; dat er weinig organisaties zijn en dat de deelneming aan wèt er is, gering is; dat de bevolking weinig doorstroomt en dat er van traditionalisme moet worden gesproken. Duidelijkwordt gezegd, dat de maatschappelijke problemen samenhangen met economische, ruimtelijke en sociale factoren. Mr. J. A. Geukers, burgemeester van Helmond Het is de bedoeling dat de noodkreet in Den Haag wordt vernomen. Het tijdstip waarop men met de brochure voor de dag komt, is daartoe niet gek gekozen. In verband met wijzigingen in de gemeentegrens, moeten in '68 tussentijdse verkiezingen worden gehouden. Dat brengt Helmond een kort moment in de belangstelling van heel Nederland. Ook brengt de opening van een doorgaande verkeersweg de gemeente dat jaar in het nieuws. De burgemeester meent, dat van deze publiciteitsgolf gebruik kan worden gemaakt om informatie over de problemen van de stad te verspreiden. Doel: het verkrijgen van financiële en andere steun van het rijk. De directeur van het PON zal zich later herinneren, dat wat hem betreft de brochure kan worden beschouwd als „een tussendoortje om überhaupt de aandacht van de regering te trekken". „Tussendoortje" lijkt een bescheiden uitdrukking. Achteraf zien de VU-onderzoekers er de kiem in van het ontwikkelingsproject Helmond. Vooral het hoofdstuk over de maatschappelijke problemen van de stad, geschreven door medewerkers van het PON, zal nog spraak maken. Aanbevolen wordt daarin te onderzoeken hoe een sociaal ontwikkelingsplan er zou moeten uitzien in Helmond. Medewerkers van het PON gaan (wetenschappelijk verantwoord) praten met vijftig Helmondse „sleutelfiguren" (politici.

functionarissen uit maats'chappelijk werk en onderwijs etc). Uit de peiling zal duidelijk moeten worden of ermogelijkhedenzijn om in Helmond een „sociaal veranderingsproces" op gang te brengen, dat dan weer zou kunnen uitlopen op het vormen van een „beleidsadviesorgaan". De bevindingen van de PON-medewerkers zijn niet erg rooskleurig. „Het opbouworgaan kwam tot de conclusie dat hier niet viel te eggen of te ploegen", herinnert zich later een van de ondervraagden. De zgn. „integrale aanpak" van de problemen, die in de brochure werd bepleit, kan voorlopig beter worden vergeten, zo menen de PON-medewerkers. Pas wanneer in Helmond van „binnenuit" een saneringsproces op gang komt, kan later misschien aan een systematisch welzijnsbeleid worden gedacht. Een buitenstaander, (en het PON is dat), zal weinig kunnen uitrichten, want als die zijn werk eerlijk en kritisch zou doen, dan zou de kans groot zijn, dat hij als zondebok de woestijn in zou worden gestuurd. Kortom: na de vijftig gesprekken achten de medewerkers van het PON het raadzaam weg te wezen uit Helmond.

Vrijplaats Hun directeur denkt daar iets anders over. Een rapport dat in de wandeling zijn naam.

Kuypers, krijgt en dat in mei '69. bijna een jaar na de brochure, verschijnt kan in sornmige opzichten worden beschouwd als een uitwerking van het „maatschappelijke" hoofdstuk daaruit. De PON-directeur stelt voor, een sociale ontwikkelingsgroep in te stellen. Daarin moeten Helmonders zitten, die onafhankelijk, objectief en deskundig zijn, die zich een beeld van de problemen hebben gevormd en in staat zijn vooruit te denken in termen van algemene beleidsdoeleinden. Zo'n groep moet een soort van „vrijplaats" zijn van waaruit een sociaal veranderingsproces op gang kan worden gebracht. Bevatte de brochure van '68 nog een algemene oproep aan overheid en particulier initiatief om te komen tot een integreerde probleemoplossing, het rapport Kuypers richt zich tot Helmonders die nog niet „in het beleid verweven en ingekapseld" zijn. Het rapport wordt door B en W van Helmond toegezonden aan minister Klompé van CRM, samen met een aantal voorstellen om te komen tot een aanpak van sociale problemen. In november aanvaardt de gemeenteraad het rapport als basis om verder te werken. Zonder morren gaat dat niet. Met name de KVP, vroeger in Helmond de overheersende partij, meent dat de gemeente er in het rapport-Kuypers te slecht afkomt. De diagnose, die zo ongeveer wel overeenkomt met wat

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen