VU Magazine 1977 - pagina 447

m magazines J^**^

,

f

m

§

II ^

^^^^^^^^^^Ê \ ^^^^^1

om mensen de ruimte te geven. Dan blijkt wel, dat sommige verhoudingen, bijvoorbeeld de verhouding manvrouw, zoveel eisen stellen, dat ondersteuning vanuit het recht dringend nodig is. Maar waar we vanaf moeten, is de situatie waarin we instituten beschermen zonder dat we ons daarbij afvragen of mensen er nog wel in kunnen leven. De globale opzet van ons huwelijksrecht is erg oud. Wat de wetgever, blijkens z'n bepalingen, denkt bij een huwelijk, is nog altijd: ,,mannetje, vrouwtje, huisje, kinderen, tuintje"; de traditionele, wat knusse situatie.

,,De ruimte" VL-magazine vraagt dr. Rinzeraa naar zijn mening over het ,,de mensen de ruimte geven", speciaai voor wat het huwelijk betreft. RINZEMA: Je zult, als goed calvinist, eerst moeten vaststellen, dat de functie van de overheid een andere is, dan de functie van de christelijke gemeente. De wet is geschreven voor alle staatsburgers; in de christelijke gemeente ga je er vanuit, datje met mensen te maken hebt die de Heer willen volgen. Je kunt aJs kerkelijke vergadering een ander beroep doen op de mensen. In de bijbel zelf, vinden veel verschui-

^

vingen in de ethiek plaats. Jacob bijvoorbeeld, is getrouwd geweest met Rachel en Lea, twee zusters. Later wordt dit, op grond van voorafgaande ervaringen, verboden. Het recht wordt, ook in de bijbel, telkens bijgesteld. Wat is nu een telkens weerkerend thema in al die bijbelboeken? Dan kom ik uit bij wat WQ ,,verbond" noemen; samen één leven vormen en wanneer j e eenmaal zorg voor elkaar draagt, elkaar ook niet meer afvallen. Ik denk dat dat de kern is van wat we huwelijk noemen: eikaars leven delen, staan voor elkaar. Zo'n norm kan natuurlijk wettisch worden geïnterpreteerd, in de geest van: je bent nu eenmaal getrouwd, je hebt nu eenmaal een belofte gegeven, dus je zult het waarmaken. VooraJ in het Nieuwe Testament echter wordt veel ruimte gemaakt voor het falen. Christus verkondigt hoge normen, zelfs zo hoog dat de discipelen zich afvragen of zij er dan wel bij horen, terwijl aan de andere kant acceptatie bestaat voor de falende mens. Wezenlijk voor het Evangelie vind ik ook, dat de mens een tweede kans krijgt. Wanneer mensen met elkaar een huwelijk aangaan, mag worden aangenomen dat het hun bedoeling is, een verbond voor het leven te sluiten en datzehetzelfals een falen zullen ervaren, wanneer na verloop van tijd het huwelijk moet worden ontbonden. Het is bovendien een zeer pijnlijk falen, want echtscheiding mag dan in sommige gevallen een oplossing bieden, het is toch ook zoiets als een amputatie: medisch gezien noodzakelijk, maar er na blijfj e toch een beetje invalide. DE RUITER: De periode rond een echtscheiding wordt wel vergeleken met een rouwproces. RINZEMA: Ja, en dat proces is vaak des te harder, omdat men in gevaJ van echtscheiding meent menselijke schuld te kunnen aanwijzen. De dood is iets dat ons overkomt. Echtscheiding wordt door de partners samen, of door één van beiden, veroor-

zaakt. DE RUITER: Ik zou het element ,,schuld'", omdat dat voor een jurist nogal interessant is, even apart in het geding willen brengen. Ik las in uw boek dat de kerkelijke opvatting bij de inzegening van een tweede huwelijk, na een echtscheiding, min of meer afhankelijk wordt gesteld van een schuldbelijdenis als het eerste huwelijk ontbonden was vanwege naar ik meen, het plegen van inbreuk op de huwelijkstrouw. Nu is het hele idee van schuld aJs grond voor echtscheiding uil het familierecht verdwenen, omdat men er van overtuigd is geraakt, dat dit een onhanteerbaar begrip is. Je kunt niet nagaan, waar schuld zit en zeker niet aan de hand van de vraag wie nu tenslotte overspel heeft gepleegd: Hij of zij kan door het gedrag van de and er - hoe , .braaf'' dat ook was - in de armen van een derde zijn gedreven, om het maar eens populair te zeggen. Het frcqspeerde me, dat hierover in kerkelijke kringen kennelijk anders wordt gedacht. RINZEMA: Het gaat hier om een uitspraak uit '69-'71, ik denk dat er mee wordt bedoeld, dat er in de regel geen sprake is van een schuldbelijdenis, maar alleen in die gevallen ,,waarin duidelijk aanwijsbare grove zonden van één of beide partners in het huwelijksverbond tot de bedoelde algemene ontwrichting van het huwelijk geleid hebben". Ik denk dat men daarbij heeft gedacht aan zaken die ook in het wetboek worden genoemd, grove mishandeling etc. Ik ben met u eens, het blijft een moeilijke zaak. DE RUITER: Ja, want zulke zaken zouden op zichzelf al reden zijn om schuld te belijden, ook als er geen sprake is van echtscheiding.

Kerkelijk huwelijk RINZEMA: Ik wil nog even iets kwijt over het kerkelijk huwelijk. Zelf zie ik dat zo: het kerkelijk huwelijk is geen huwelijkssluiting aJs zodanig. Het is een ernstige aanmatiging in de rooms-kathoiieke leer, dat men

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen