VU Magazine 1979 - pagina 413

men naar het werk. Zij beriep zich op de ruimere interpretatie van artikel 11 lid 2. Blijkens de wetsgeschiedenis en de memorie van toelichting (er is geen jurisprudentie) heeft dit artikel een vergaande strekking, aldus mr. Polak. Er wordt gesproken over „verzorgen" van het kind, over het beschikbaar stellen van tijd en lokaliteit en over het onder bepaalde omstandighedennaarhuistelatengaanvandemoederomhet kind te zogen. Als verweer voerde de raadsman van de AZVU, mr. Grosheide, aan, dat het ziekenhuis royaal aan zijn wettelijke verplichting had voldaan. De eis: thuisvoeding, moest worden afgewezen om het heen en weer reizen ten koste zou gaan van Marry's werk. Op zo'n manier zou er een soort verlenging van het zwangerschapsverlof ontstaan, „en dat zou toch zeker niet de bedoeling zijn", aldus mr. Grosheide (Vergeleken met andere Europese landen heeft ons land overigens één van de kortste zwangerschapsverloven, nl. 12 weken, red.). Ook de andere oplossing, het kind meenemen naar het werk, leek het ziekenhuis niet haalbaar. Volgens mr. Grosheide was dit medisch gezien onverstandig, daar het er wemelt van de bacillen. Mr. Polak reageerde daarop met te zeggen dat de moeder de hele dag met bacillen in aanraking komt en het kontakt tussen moeder en kind dermate groot is dat de bacillen toch wel worden overgedragen. De oplossing van een crèche werd door mr. Grosheide niet reëel geacht, gezien de hoge kosten die daaraan verbonden zijn. Bovendien zou dit volgens hem de zaak omdraaien: „Als je samen besluit een baby te nemen dan moet je daar zelf voor zorgen, dit hoeft de werkgever niet te doen." Mr. Polak voerde hiertegenaan dat er in andere ziekenhuizen voor dit soort situaties wel voorzieningen zijn in de vorm van crèches, o.a. in Amsterdam en Utrecht. Verder vroeg zij zich af hoe bv. ongehuwde moeders, die vaak geen man hebben die het kind kan brengen, dit zouden moeten oplossen."

De zogende zuster Tot zover het A d Valvas-relaas over het kort geding, dat in de dagbladpers al snel de naam kreeg van „de zaak van de zogende zuster". In een latere editie, 5 oktober, meldde Ad Valvas dat Marry Dijkhuis van het AZVU voortaan haar zoontje Martin tijdens werktijd thuis mag voeden. Na overleg met mr. Grosheide is daartoe besloten Voorpagina " ^ ^^^ ^^^ geding. De verliezende partij heeft Algemeen Dagblad overigens besloten in hoger beroep te gaan. Het is 28sept. 1979 inderdaad van belang dat de zaak verder juridisch w o r d t uitgevochten opdat alle werkende moeders en werkgevers in ons land weten waaraan ze toe zijn nu artikel 11 lid 2 van de Arbeidswet van 1919 is herondekt. Zal het erop uitdraaien dat elke werkgever, die v r o u w e n in dienst heeft in feite de keus heeft tussen het inrichten van een crèche of hetverlengen van het zwangerschapsverlof tot de baby van de borst is?

Na zestig jaar w o r d t thans voor het eerst onderzocht wat dit wetsartikel in feite waard is. De uitdrukking VU-jaar van het kind, in het begin van dit artikel is overigens wellicht minder juist. Zuiverder is het wellicht te spreken o\/er het VU-jaar van de Vrouw (het echte jaar viel in 1975, maar toen was er aan de VU nog weinig te bespeuren van enige emancipatie-activiteit). Het Vrouwencongres in juni, georganiseerd door het Interfacultair Vrouwenoverleg (IVO) aan de VU was reeds een duidelijke aanwijzing dat in het mannenbroedersbolwerk aan de Boelelaan voortaan rekening moet worden gehouden met minder traditionele opvattingen over de positie van de v r o u w in de samenleving. Het Vrouwenoverleg-VU mengde zich meteen in de discussies die her en der in de VU-perceien uitbraken na het kort geding. A d Valvas meldde: „Het Interfakultair Vrouwenoverleg op de VU heeft zich boos gemaakt over het AZVU-standpunt. Namens het IVO noemen letje van Dongen, Nicolette Koot en Alma van Donk het „nogal kortzichtig". „Het hebben van een volledige baan en het hebben van een kind vindt men blijkbaar bij het ziekenhuis geen dingen die te kombineren zijn", aldus het IVO. „Het ziekenhuis heeft kennelijk geen boodschap aan de maatschappelijke ontwikkelingen waarin de tendens waarneembaar is de rechtspositie van de vrouw te versterken. Dat is een te betreuren zaak." Het meent dat de uitslag van het kort geding invloed kan hebben op de verdere besluitvorming rond crèches en de discussie over de duur van het zwangerschapsverlof (op te nemen door man en vrouw) zowel plaatselijk (op de VU} als landelijk."

Stelling Dat laatste kon inderdaad wel eens het geval zijn. Zwangerschapsverlof ook voor mannen? Wie meent dat dit slechts een grapje is, zij verwezen naar de stelling die dr. Gerrit Faber toevoegde aan de dissertatie over de EEG en de Ontwikkelingslanden, waarop hij 15 december 1978 aan de VU promoveerde: „ Verlenging van het zwangerschapsverlof tot ten minste vier maanden en opneming daarvan ter keuze door man of vrouw, vergroot de mogelijkheden voor de vrouw een werkkring te blijven vervullen en voor de man meer inhoud aan zijn vaderschap te geven." Mocht het zover komen, dan dient wel op waterdichte wijze te w o r d e n geregeld dat (aanstaand) vaderschap niet mag gelden als ontslaggrond. Maar tegen die tijd, zo mag w o r d e n verwacht, zal er heel anders aangekeken worden tegen het verschijnsel „ c r è c h e " . Al vanaf 1971 w o r d t aan de Vrije Universiteit ge-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen