VU Magazine 1979 - pagina 387

Wi magaTJme 33 kapitalistische als in de socialistische landen zouden z.i. de burgers veel te weinig betrokken worden bij de beslissingen over de aanwending van hulpbronnen en hoe deze gebruikt worden. Alleen een maatschappij waarin de verantwoordelijkheden gespreid zijn en waarin iedereen inspraak heeft in de besluitvorming, is naar zijn mening een rechtvaardige samenleving. Alhoewel derhalve niet ieder zich achter het boeiende betoog van Prof. Daly stelde, werden niettemin verschillende gedachten daaruit door de desbetreffende Sectie aanvaard en in het sectierapport overgenomen. Gesteld werd daarin, dat de groeiende bewustwording van de uitputting van hulpbronnen het noodzakelijk maakt te zoeken naar een evenwichtige verdeling in het gebruik ervan tussen de huidige en de toekomstige generaties. Ook werd daarin gewezen op verschillende ingewikkelde vragen die in dit verband kunnen rijzen, zoals b.v. de wijze van prijsvaststelling van schaarse hulpbronnen voor huidig èn voor toekomstig gebruik. Maar in beginsel werd de door Prof. Daly voorgestane benadering van de onderhavige vraagstukken door de sectie gedeeld. Daarnaast werd de noodzaak van ruimere inspraakmogelijkheden en meerdere participatie van de individuele burgers bij het nemen van beslissingen aangaande de aanwending van hulpbronnen bepleit. Juist met het ingewikkelder worden van de techniek, zoals dat in de moderne samenleving het geval is, moet het zwaartepunt van het besluitvormingsproces naar beneden doorschuiven, en verspreid worden over zoveel mogelijk nivo's. Decentralisatie van macht is vandaag-de-dag meer dan ooit nodig. Het zou wel zeer toevallig zijn, wanneer de moderne technische ontwikkelingen altijd als vanzelf zouden leiden tot maatschappelijk gewenste resultaten. Eerst zullen immers doelstellingen moeten worden aangegeven en daartoe is het gewenst dat de samenleving en haar leden de door haar verlangde prioriteiten kunnen uitstippelen. Want waar ligt in een technologische samenleving de feitelijke macht? Wat beslist eigenlijk - om een voorbeeld te noemen - in hoeverre kernenergie straks een wel of niet belangrijk potentieel zal gaan vormen voor opwekking van elektriciteit? De techniek of de politiek? De enorm toegenomen technische kennis legt een zware hypotheek op de regeringen. In een technocratische samenleving is

maar weinig speelruimte voor echte democratische controle. In de bewapeningswedloop zijn het doorgaans de technische deskundigen die beslissen; hun rapporten en adviezen zijn het die de beslissingen bepalen. Met het oog daarop werd door de conferentie gepleit voor meerdere participatie van de individuele leden der samen leving voor groter bevoegdheden van de locale overheden en zeggenschap van werknemerin de ondernemingen. Een tekort aan vorming en opleiding mag niet als voorwendsel worden gebruikt om daadwerkelijke inspraak van bepaalde groeperingen te beletten.

Doel van de conferentie Ter afronding nog een enkele opmerking over het doel van deze conferentie. Wat werd ermee beoogd? Welke doelstellingen streeft de Wereldraad van Kerken daarmee na? Wat hebben de door de conferentie gedane uitspraken over al die actuele vragen voor zin? Hier en daar kon men de reactie vernemen, dat de resultaten van de conferentie wat mager waren uitgevallen en dat men er wel wat meer van had verwacht. Zo gaf het rapport van Sectie IX over ,,Wetenschap en techniek en politieke macht" te kennen dat alles gericht zou moeten zijn op de totstandkoming van een meer rechtvaardige wereldorde, maar wat

die orde in concreto inhoudt, daarover werd nauwelijks gerept. Ook de kwestie hoe precies de relatie zou moeten zijn tussen een Just, een Participatory en een Sustainable maatschappij - hoe verhouden deze doelstellingen zich onderling? - kwam tijdens de conferentie niet voldoende uit de verf. Toch zou het onterecht zijn hieruit een negatieve eindconclusie ten aanzien van de conferentie te willen trekken. Het is waar, dat in de aanbevelingen weinig afgeronde oplossingen naar voren kwamen. In plaats daarvan spreken de meeste recommandaties en resoluties meer over een voortzetting van de discussie in Wereldraadverband en een verdere bezinning op de opgeworpen vragen dan dat zij concrete suggesties aan de hand doen. Maar het zou onjuist zijn op grond daarvan de conferentie zelf negatief te gaan beoordelen. Dat zou niet alleen onbillijk, maar ook voorbarig zijn. Onbillijk omdat dan voorbijgegaan wordt aan haar positieve kanten b.v. aan de belangrijke informatieve waarde die in al hetgeen tijdens de conferentie geboden is, ligt opgeslagen. Er is op zeer korte tijd zeer veel waardevol materiaal op het tapijt gekomen. Ook zou zo'n oordeel voorbarig zijn. De conclusies van de conferentie zullen immers nog voor het eindrapport moeten worden uitgewerkt. Deze op schrift te stellen bevindingen van de conferentie hebben betekenis als voorbereidingsmateriaal voor de komende Assemblee van de Wereldraad van Kerken in Vancouver. Volgend jaar zal het Central Committee van de Wereldraad zich over het conferentierapport buigen en het dan voorleggen aan de Zesde Assemblee van de Wereldraad, Vancouver, 1981. Een definitief oordeel moet derhalve nog worden opgeschort; eerst nadat het eindrapport beschikbaar is kan dit worden gegeven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen