VU Magazine 1980 - pagina 422

u u MAGAZINE 36 zending en van de kerk afgewend en op G o d s zending en op de wereld gevestigd worden. Deze dubbele verlegging van de aandacht kunnen we, zo werd gesteld, enkel maar dan ook gelijktijdig tot stand brengen door heel dicht onder het kruis te gaan staan. Daar is het hart van de bevrijding die de Vader in Jezus Christus door de Heilige Geest biedt aan de mensen, het middenpunt dat zowel naar God wijst als naar de wereld. Daar ook zal de zending van de kerk een nieuw karakter krijgen: dat van zelfverloochenende. lijdende dienst in solidariteit met allen die hongeren naar gerechtigheid en bevrijding, en zal ze zich van enige triomfalisme van welke aard ook, ontdoen.Deze inzichten - die samen één van de brandpunten van Willingen vormden, en die in drie van de uitdrukkingen van deze conferentie kunnen worden samengevat: missio Dei, een trinitarische basis voor zending, en zending onder liet kruis - gaven een belangrijk nieuwe richting aan voor de zendingstheologie. Maar ze zouden pas later echter gaan doorwerken. Het zou nl. nog een aantal jaren duren, eer de tijd rijp genoeg was, om de sprong te maken van de heersende preoccupatie met zending als zending der kerk naar een nieuwe nadruk op de wereld als arena van Gods zending. Voorlopig zou hel andere brandpunt van deze conferentie: De missionaire obligatie van de kerk, in het centrum van de aandacht blijven staan. Men was er nog lang niet mee klaar, want het werd steeds duidelijker- althans voor velen - dat deze theologische notie enkele nogal verreikende implicaties in zich droeg, omtrent zowel de positie en plaats van de coöperatieve zendingsbeweging binnen de wijdere oecumenische beweging, als de verhouding tussen kerk en zending. Ghana 1958/59. De conferentie te Achimota in Ghana werd zo goed als geheel bepaald door de kwestie over de integratie van de Internationale Zendingsraad en de (in 1948 te Amsterdam opgerichte) Wereldraad van Kerken. Sommigen vonden dit wenselijk c.q noodzakelijk, anderen niet. Reeds vanaf 1948 (en ook daarvóór toen de WRK nog ,,in oprichting"" was) werkten de. twee organisaties vaak samen, met name op het gebied van studie en onderzoek en dat van vluchtelingenhulp. Maar vanaf 1952 werden de banden nauwer aangehaald en werd de groeiende coöperatie steeds duidelijker en explicieter theo-

Philip Potter (links) en Emilio Castro

logisch onderlegd. In een door de l.Z.R. uitgegeven brochure uit het jaar 1957. die veel opzien heeft gebaard werd b.v. gesteld, dat,,de eenheid van de kerk en de zending van de kerk belmoren beiden in gelijke mate tot het wezen van de Kerk''. Alle voorafgaande conferenties van Edinburgh tot Willingen hadden erop gewezen, dat zending een verplichting is voor alle christenen c.q. kerken. Zou dit dan niet gelden voor de Wereldraad van Kerken, die immers geen afdeling voor zending kon hebben, vanwegen het bestaan van de IZR? Vanaf de tijd van Tambaram (1938) is herhaaldelijk betoogd, dat zonder zending de kerk niet ware Kerk kan zijn. Zou de Wereldraad dan mank en af geknot moeten blijven gaan? De andere conferenties hebben er ook allen, geïnspireerd door Je^us' woorden: ,,dat zij allen één mogen zijn, opdat de wereld gelove . . . " ' , getuigenis van afgelegd, dat zending op geen enkele manier effectief en geloofwaardig kan zijn zonder coöperatieve eendracht onder de christenen - voorwaar, om die reden is de IZR destijds in het leven geroepen. Zou deze Raad dan niet aansluiting moeten zoeken bij de organisatie die de christelijke eenheid bij uitstek vertegenwoordigde en demonstreerde? Evenwel waren er in Ghana ook krachtige geluiden van verzet tegen integratie te horen. Sommigen waarschuwden tegen de ,.niet-orthodoxe", ,,vrijzinnige" theologie, het ,,linksgeoriënteerd" beleid, en de ,,op de leest van het sociaal-evangelie geschoeide" programma" s van de Wereldraad. Anderen vreesden dat de

zending dood zou bloeden wanneer de verantwoordelijkheid terecht zou komen in een logge bureaucratie. Er lag duidelijk een breuk in het verschiet, die na de integratie ook weldra een feit werd. Toen vond wat men zou kunnen noemen een exodus van inzonderheid de ,,evangelikalen" uit de wereld van de oecumenische zending plaats. Velen echter m.n. de zgn. ,,jonge kerken"" van de Wereldraad zagen deze integratie als hét middel bij uitstek, om te komen tot andere minder bevoogdende relaties met de westerse kerken en zendingsinstanties waarmee ze traditionele banden hadden. Als de IZR in de WRK geïntegreerd zou worden, zou zending dan ook metterdaad ,,van de kerken" en dus óók ,,van de jonge kerken" zijn, en zouden de westerse zendingsinstanties hen moeten erkennen, ontmoeten en met hen mee werken ais kerken. Na veel discussie nam Ghana uiteindelijk een principe-voorstel aan, om zo snel mogelijk tot de integratie van de IZR en de WRK over te gaan; dil besluit werd twee jaar later in 1961 op de derde assemblee van de Wereldraad-afdeling: de ,,Division on World Mission and Evangelism"' (D.W.M.E.), die voortaan belast zou zijn met de begeleiding van de kerken inzake zending en evangelisatie. Hierdoor werden de implicaties van de desbetreffende besprekingen en theologische denkbeelden van de voorafgaande conferenties in de praktijk gebracht: Zending was thans ook institutioneel zending van de gehele oecumenische kerk in heel de wereld, geïntegreerd in de totaliteit van haar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen