VU Magazine 1980 - pagina 271

i ^ magazine 5 opgezet, ten behoeve van de derde wereld. Maar hier opnieuw, waarom exclusief vanuit de VU?".

Vereniging Maar zeer sceptisch stond prof. Van Putten tegenover de rol die de Vereniging kon spelen bij het maken van keuzen of het stellen van prioriteiten. ,,Ik moet u zeggen, dat ik voorde vereniging slechts eéh goed woord heb, ik prijs in haar, dat ze het VU-magazine laat verschijnen. Verder vind ik de vereniging een aanfluiting voor onze universiteit. Toen marxistisch georiënteerde studenten ons doen en laten trachtten te beïnvloeden heeft de vereniging de uitdaging van een dialoog niet aanvaard. Wel heeft zij haar struktuur dusdanig veranderd, dat beïnvloeding van de samenstelling en het beleid van het verenigingsbestuur aanmerkelijk werd bemoeilijkt. Ik ben het volstrekt eens met de opmerking van 1. A. Diepenhorst over de leiding van onze universiteit. (Ik neem aan dat hij daarmee op de vereniging en haar bestuur doelt). Haar leiding doet te weinig aan het le^f^en van banden, is wat kil technocratisch, draaft min oj meer het karakter van de f^ehouwen, toont beduchtheid zich in nesten te steken, weet met het uitzonderlijke niet ^oed om te sprlnf>en. Een recent staaltje van de manier van doen van het verenigingsbestuur bleek nog de afgelopen week. Zonder de gehele V U-gemeenschap daarin te kennen is het personeelsreglement gewijzigd, welke wijzigingen tevens een wijziging betekenen van de inhoud van de arbeidsovereenkomst van het personeel van de VU en het ziekenhuis. De brief waarin wij de afgelopen week van deze wijzigingen op de hoogte werden gesteld eindigde met de volgende woorden: ,.Wij maken u er opmerkzaam op dat het Burgerlijk Wetboek het niet instemmen met een reglementswijziging beschouwt als een opzegging van het dienstverband.'' Punt. Zo gaat de Vereniging voor W.O. op gereformeerde grondslag met het personeel om. Ik moet u zeggen, aan zo,n vereniging, aan dat dode kille lichaam dat de vereniging heet, heb ik geen enkele behoefte meer. In mijn bijdrage aan de congresbundel heb ik er dan ook voor gepleit dat de vereniging niet langer het bevoegd gezag over de VU uitoefent, maar dat de VU wordt omgevormd tot een zelfbesturende univer-

siteitonder te brengen in een stichting. Daarnaast heb ik een vereniging van vrienden van de VU aanbevolen, die tot taak krijgt de contacten tussen de VU en de samenleving te bevorderen. Voor zo"n vereniging zijn er taken te over ( . . . ) op die manier k,an aan de verhouding tussen de VU en de samenleving een rijkere inhoud worden gegeven. Een dergelijke wisselwerking kan zowel voor onszelf als voor de samenleving goede vruchten afwerpen en ik maak me sterk dat degenen die aan de VU werkzaam zijn in het kader van een dergelijke vereniging graag aan die wisselwerking willen bijdragen, op grond van onze verantwoordelijkheid voor de samenleving die met onze wetenschappelijke arbeid onlosmakelijk is verbonden." Tot zover prof. van Putten.

Waardering Opvallend was dat de kritische geluiden vooral kwamen van mensen, die aan de VU werken. Waarderender geluiden kwamen van buitenaf. Een opmerkelijk paper (te laat om nog in het congresboek te worden meegenomen) kwam nog binnen van oud VU-student en Pharetra-redacteur Geert Mak, thans redacteur van De Groene. Hij constateert dat de VU nog steeds met het dilemma worstelt als in de dagen toen zijn vader aan de VU studeerde. ,,Telkens opnieuw gaat het bij de VU om dezelfde soort keuzes: tussen een open universiteit in de wereld of een gesloten front tegen de wereld, tussen

een doelstelling als stimulans of een doelstelling als afbakening van de eigen identiteit, tussen het christendom als inspiratiebron of het christendom als noodrem.'' Uitvoerig schetst hij wat in feite met de VU gebeurde in de jaren zestig, toen ook binnen de VU en de rest van het christelijk onderwijs steeds meer linkse en radicale ideeën opkwamen en het systeem verbroken werd waarin geloof, politieke overtuiging en onderwijszuil onder een noemer gebracht werden. ,,Kwam het in het begin van de zestiger jaren nog voor dat een hoogleraar op het matje werd geroepen omdat hij op een bijeenkomst verklaard had PvdA te zullen stemmen, amper tien jaar later werden de vele PvdA-stemmers aan de VU tot de meer gematigden gerekend. Progressieve mensen probeerden hun ideeën te verwezenlijken binnen het christelijk onderwijs. Niet die progressieve ideeeii waren in de ogen van hun tegenstanders zo ernstig - het barst in Nederland van de gereformeerde renegaten - maar het feit dat men daaruit niet de conclusie trok om van zuil te verwis.selen. Men stapte niet meer over naar de rode zuil, of de CPN-familie, maar bleef! Men speelde het spel niet meer mee en vooral dat werd als zeer onbehoorlijk beschouwd. Die doorbraak van het systeem gaf de grootst mogelijke ergernis en verwarring. De .soms felle doelstellingsdiscussies aan de VU, de problemen met kommunisti.sche onderwijzers bij het bijzonder lager onderwijs zijn even zovele voorbeelden van deze spanningen".

In diverse discussiegroepen werden de vragen behandeld die in het Congresboek (er komt een herdruk) waren opgeroepen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen