VU Magazine 1980 - pagina 445

vil MAGAZINE 15 via allerlei plaatselijke en regionale verkiezingscomités, de grass root organisations, van voldoende steun onder de geregistreerde kiezers van de eigen partij moest trachten te voorzien. Het accent kwam daarbij vooral te liggen op de allervroegste p/vmc/ne^ met name die in New Hampshire en Massachusetts. Wanneer je daar als politicus een nederlaag leed of onder de verwachtingen bleef die, voorafgaand aan de verkiezingen bijna wekehjks door de polls naar voren gebracht waren, kon je het verder praktisch wel vergeten. Succes in New Hampshire was de basis voor verdere overwinningen. Verlies aldaar betekende het politieke Waterloo. Eisenhower, Kennedy {John F.!) Johnson (in '64), Nixon, Carter, allemaal waren zij de winnaars voor hun partij bij de primary' in New Hampshire. Toen president Johnson in '68 te kennen gaf niet meer voor herverkiezing in aanmerking te willen komen, was dat een rechtstreeks gevolg van de uitslag van de primaries in New Hampshire en Massachusetts. Hoewei de president daar de overwinning behaalde, werd hij op de hielen gezeten door de op dat moment nog volslagen onbekende McCarthy. Volkomen gedemoraliseerd gaf LBJ, al behoorlijk aangeslagen door de gevolgen van de Vietnamoorlog, de pijp aan Maarten.

Manipulatie Toch is New Hampshire maar één van de kleinste staten van de VS. Het inwonertal is nog geen 750.000 en het aantal geregistreerde kiezers is voor beide partijen amper 330.000, waarvan bij de voorverkiezingen er maximaal tussen de 200.000 en 250.000 komen opzetten. Desondanks maakt of breekt ,,New Hampshire"" een kandidaat, mede door het enorme gewicht dal door de media aan de resultaten wordt gegeven. Dat wekt wel eens wrevel bij kiezers in andere staten die pas later aan de beurt komen. Een Democraat uit Californië: ,,Ik ben het zat om al februari of maart te horen op wie ik op 3 juni nog maar kan stemmen omdat de anderen al geëümineerd zijn'. Mike Royko, politiek commentator in onder meer de Chicago Sun Times noemde de primary in New Hampshire ,,the most overblown, overreported and overanalyzed political event in American history." Hij voegde eraan toe: Politics in this country has become a Madison Avenue game oj image-

ry, hype, mindbending and media manipulation . Nu IS manipulatie in de Amerikaanse politiek een alledaags verschijnsel. Het werkt over en weer, de media manipuleren de politici even hard als de politici de media. Een fraai voorbeeld van het eerste is het optreden van de 75-jarige William Loeb, uitgeverhoofdredacteur van de Manchester Union Leader, de regionale krant in New Hampshire met een oplage van amper 70.000 ex. maar een invloed die bijna landelijk is. De bevolking van New Hampshire is immers het meest gekoesterde kiezersdeel van de VS en dat deel leest Loeb"s Union Leader. Eugene McCarthy, ooit eens door Loeb een ,,stinkdier"" genoemd omdat hij tijdens de massale eedaflegging bij een ritueel vlagvertoon op een highschool de lippen niet bewogen zou hebben, zei over hem: ,,Elke kandidaat die niet bij Loeb in een goed blaadje staat, moet zéér op z"n hoede zijn"". Wat dat betekent, ervoer de huidige minister van Buitenlandse Zaken. Edmund Muskie in "72, toen hij vlak voor de verkiezingen in New Hampshire, waar hij als favoriet stond door Loeb in diens krant werd aangevallen op vermeend ongepast gedrag van zijn vrouw Slaande op een open vrachtwagentje vóór Loeb"s hoofdkantoor verdedigde Muskie zich tegen de aantijgingen, waarbij hij op zeker moment in tranen uitbarstte. Dit vertoon van ,,zwakte" was koren op de molen voor Loeb. Hel kostte Muskie de overwinning en

de kandidatuur voor de Democratische partij. Dit jaar viel George Bush in New Hampshire ten prooi aan de media, Loeb"s Union Leader voorop. Aan de vooravond van de primary vond er in Nashua een debat plaats tussen Bush, de favoriet voor de Republikeinen na de gewonnen caucus m lowa. en Reagan, de favonet van Loeb. Vlak voor hel debat gingen er geruchten dat ook de vier andere Republikeinse kandidaten. Baker. Anderson, Dole en Crane, aan het debat zouden kunnen deelnemen. Dit op uitdrukkelijk verzoek van Ronald Reagan die een deel van de kosten van het debat voor z"n rekening genomen had. De organisatoren konden dal op z o n korte termijn niet meer regelen, zeiden ze, en, afspraak was afspraak: het zou gaat tussen Reagan en Bush Reagan maakte er een geweldig nummer van. Terwijl George Bush al lang en breed zal te wachten, kwam Reagan pontificaal hel podium opstappen met in zijn kielzog de vier overige kandidaten. Hij stelde voor ze alsnog te laten deelnemen, maar de discussieleider wilde daar niets van horen. Verontwaardiging veinzend nam Reagan voor de zaal en de tientallen journahsten en tv- en filmploegen uit binnen en buitenland (waaronder ^elfs een NOS-ploeg) het op voor de vier outcasts. Onder een ovatie leidde hij tenslotte handen schuddend zijn ,.zeer geachte collegas"" van hel podium. De volgende dag kreeg George Bush de schuld van de onverkwikkelijke gang van zaken: hij was de dwarsügger die de andere kandidaten geen plaatsje

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen