VU Magazine 1981 - pagina 433

" #

«

„Ach meisje, is dat nou nodig?" Bij natuurkunde meldden zich dit jaar, naast talloze jongens, twee meisjesstudenten als eerstejaars aan de VU. Daarvan is er nu nog één over. Het andere knapte af op de mannensfeer in de fakulteit en verdween.

md • - . « • - .

:'*%:

Woensdagavond 7 oktober was er in het centrum van de studentenpredikanten een bijeenkomst over seksisme, de vernederende ervaringen die je als man of vrouv;/ ondergaat wegens je geslaclit. Tal van zulke ervaringen werden uitgewisseld door de ongeveer 25 aanwezigen, waarbij ook bovenstaand verhaaltje werd verteld. Een vrouw die op de VU werkt ging in een emancipatiekommissie zitten, maar kreeg van kollega's de opmerking: „Ach meisje, is dat nou nodig? Straks ga je toch trouwen en het huishouden doen". Een medewerkster op een bèta-fakulteit vertelde dat zij daar de enige vrouw was die wetenschappelijk werk deed temidden van mannen, maar nu op het punt stond af te knappen. Het blijkt vrijwel onmogelijk je als vrouw te handhaven. Ze weet nu al de reaktie op haar eventuele weggaan: ,,Zieje nu wel, dat vrouwen..."

Een vrouw vertelde een opvallend verhaal over haar middelbare school, die alleen voor meisjes was en door nonnen werd geleid. Dat lijkt heel ouderwets, maar toevallig was het daar wél zo dat de meeste meisjes de bèta-richting kozen. Een minderheid ging altijd in de alfa-richting. Toen de school later samenging met een jongensschool werd alles anders, namelijk net als op andere scholen: de meeste jongens kozen wis- en natuurkunde, de meeste meisjes talen. Blijkbaar zit er iets in de manier van lesgeven dat meisjes afstoot en niet in de intelligentie of het abstraktievermogen van meisjes, konkludeerde deze vrouw. Een afgestudeerde natuurkundestudent kon dat bevestigen. Hij gaf nu les op een middelbare school, waar de meisjes die wis- en natuurkunde kiezen weliswaar geen kleine minderheid meer vormen, maar waar toch nog seksisme in de manier van lesge-

ven valt vast te stellen, niet openlijk maar verborgen. Een theologiestudente vertelde het verhaal van een Egyptische arts, een vrouw, die zich bewust werd van de ondergeschikte plaats van de vrouw in de samenleving. Al in haar jeugd ontdekte ze dat voor haar de dingen anders liepen dan voor haar broer, die veel meer en ook andere dingen mocht dan zij. Als ze vroeg naar het waarom, luidde steevast het antwoord: ,,Gocl zegt hef. Later trok zij daaruit een konklusie: als God diskriminatie wil, dan is er iets fout met die God. Ze ging medicijnen studeren en werd arts op een plattelandskliniek. In haar praktijk kreeg ze veel vrouwen die ,,behept waren met de ziekte vrouw te zijn", vrouwen die mishandeld werden of door hun man waren weggestuurd Ze ging aan de hand van die ervaringen nadenken en kwam tot de slotsom dat de

'Hl

''fS VE-90, het centrum van de studentenpredikanten. Foto: AVC-VU

_unL-

^^dJ^^U^^ÜÜM

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen