VU Magazine 1981 - pagina 453

een meisje opgenomen dat zichzelf steeds ernstige verwondingen toebracht. Het meisje sloeg zich, trok haar haren uit en ga zo maar door. Ze kreeg een vorm van ,,psychotherapie" waarin het haar werd toegestaan zich als een kleuter te gedragen, al was ze al twaalf jaar. Ze werd geknuffeld, kreeg het eten gevoerd en zat urenlang bij de leidster op schoot. Stapje voor stapje werd zo een kontakt opgebouwd. Na verloop van tijd verdwenen de symptomen bijna geheel." Een vorm van psychotherapie zonder woorden, meent Stolk. Nieuw in zijn proefschrift is hofgebruik van waarnemingstechnieken bij mensen thuis. Nieuw is ook de interaktionele optiek die Stolk als uitgangspunt neemt. Zelf vindt hij dat het allerbelangrijkst in zijn proefschrift. Zwakzinnigenzorg is traditioneel op de zwakzinnige gericht: hij of zij was het probleem, het probleem hoort bij een individu. Die benadering kan echter de aan-

,,De betrekkelijkheid van het label ,,zwakzinnig" moge blijken uit de vraag of de bewapeningswedloop nu wel of niet door zwakzinnigen bevorderd wordt. "Stelling tien bij proefschrift van J. Stolk

412

,, De positieve veranderingen met de participatie van ouders in vormen van,,pedagogische thuishulp" is een reden temeer om de rol van de ouders in andere hulpverleningsvormen te herzien." Stelling elf bij proefschrift van J. Stolk

dacht afleiden van de mogelijkheden die opvoeders (ouders, onderwijzers, groepleid/st/ers) hebben om de ontwikkeling van het zwakzinnige kind aan te moedigen. Een beschrijving van opvoedingsproblemen in interaktionele termen biedt ook nieuwe kansen voor hulpverlening, nieuwe aanknopingspunten die kunnen bijdragen aan het verder aftasten van de mogelijkheden van zowel opvoeders als kinderen, ,,want die zijn nog lang niet uitgeput", aldus Stolk. ,,Wij kunnen vaak meer dan wij denken, al zijn er grenzen." Tamelijk fel stelt Stolk zich op in de diskussie rond abortus op eugenetische indikatie (de stellige verwachting dat het kind geestelijk gehandicapt is). ,,Je ontleent zo'n indikatie eenzijdig aan de handicap van het kind. Daarmee stel je het voor alsof zo'n kind levensonwaardig is en geen ont-

plooiingsmogelijkheden heeft. Maar dan draai je de zaken om, want niet het defekt is doorslaggevend, maar onze waardering van dat defekt. De vraag moet dan luiden of deouderszo'n kind aankunnen. Ook hieruit blijkt weer: niet de eigenschappen van een geestelijk gehandicapt kind zijn bepalend maar de betekenis die wij er aan geven." Het interaktionele model van Stolk maakt het ook mogelijk om naast de ,,tekorten" van de geestelijk gehandicapte te verwijzen naar onze eigen tekorten. Stolk: ,,Een geestelijk gehandicapte is begrensd in z'n mogelijkheden, dat is waar, maar je kunt 't ook omdraaien en zeggen: wij zijn blijkbaar aan het eind van onze mogelijkheden om met zwakzinnige kinderen om te gaan of hen te aanvaarden zoals zij zijn. We hebben blijkbaar allemaal onze grenzen. Als je zo tegen zwakzinnigheid aankijkt worden de problemen weer bespreekbaar en kun je toch weer aan de gang gaan om nieuwe mogelijkheden te ontdekken. En dat vind ik een nogal ontspannen gedachte." (FS)D

VU-Magazine10(1981)11 (december)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen