VU Magazine 1983 - pagina 18

heuglijke gebeurtenis van hun werkgever ontslag aangeboden op de dag van hun huwelijk. Het argument van het dubbele inkomen werd overigens ook in die tijd ai doorgeprikt. Mathilde Wibaut deed dat in 1932 op markante wijze toen ze stelde: ,,Omdat men van tiet tiuwelijk alleen de materiële betekenis ziet, staart men zich blind op tiet zogenaamde dubbele inkomen dat verdiend wordt als de vrouw eigen inkomsten zou verwerven." Zij achtte het meten met twee maten, „dat er alleen van dubbele inkomens wordt gesproken, als de vrouw meeverdient. Als een man naast tiet inkomen uit zijn beroep nog andere inkomsten heeft, dan spreekt men niet van een dubbel inkomen. Het kan zijn dat in één gezin door een man een driedubbel inkomen wordt verdiend. Wat is een gezinsinkomen in onze maatsctiappij, waarin absolute regelloostieid lieerstbij de verdeiing van tiet inl(omen ? " Zij wijst er vervolgens op, dat in de gevallen, waarbij man én vrouw verdienen, het totale gezinsinkomen vaak niet groter is dan bij gezinnen met één inkomen. Met andere woorden: in de periode die Mathilde Wibaut beschrijft zijn het vooral de groepen met de lagere inkomens waar man en vrouw beiden betaalde arbeid verrichten; dubbele inkomens leveren, naar haar zeggen zelden meer op, dan wat in andere gezinnen de man alleen verdient. Zeker in de dertiger jaren bittere noodzaak dus, die dubbele inkomens. De vijftig jaar oude woorden van Mathilde Wibaut mogen dan verrassend actueel klinken in hedendaagse oren, de werkelijkheid is, dat ze desondanks vergeten zijn. Want ook nu weer wordt, in de discussies rond het recht op betaalde arbeid voor vrouwen, het argument, dat dubbele inkomens in één gezin onredelijk zijn, veelvuldig gehoord, en gebruikt om maatregelen te verdedigen die — gewild of ongewild, bewust of onbewust — de kans van vrouwen op een betaalde baan aanzienlijk verminderen.

Het oude antwoord In de winter van 1981 was het de socialist Jaap van der Doef die voor de vrouwenbeweging de gebeten hond werd. Ook hij laakte het dubbele inkomen, ditmaal op basis van de combinatie van een betaalde baan (van de man) en een werkloosheidsuitkering (van de vrouw). Getrouwde vrouwen met goed ver-

dienende echtgenoten moesten naar zijn mening geen recht meer hebben op een uitkering. ,,ln alle hoeken van Nederland verslikten feministes zich in haar kopje thee, toen ze dit bericht in de krant /aze/1", schrijft achteraf een groepje vrouwen dat zich in een boekje, getiteld ,,houden van 4= onderhouden" teweerstelt tegen (de herinvoering van) het beginsel van het kostwinnerschap. Het boekje is ontstaan uit woede, blijkt uit de eerste regels. Want ,,hoe bestaat het dat, na bijna vijftien jaar vrouwenstrijd, iemand die zich socialist noemt durft te verklaren dat vrouwen geen recht hebben op een eigen inkomen? Hoe kan iemand nu weer stellen dat vrouwen zich door een man moeten laten onderhouden? Waar zijn we al die jaren mee bezig geweest, als we dit soort elementaire diskussies opnieuw met de heren moeten gaan voeren?" Van der Doef blijkt een zenuw geraakt te hebben en de twistgesprekken over het kostwinnerschap branden op dat moment pas goed los. Daarin wordt de agerende vrouwen kortzichtig egoïsme en ,,rechts politiek materialisme" verweten, de tegenstrevers wordt op hun beurt sexisme en discriminatie van vrouwen aangewreven. De vraag is echter hoe onredelijk, c.q. hoe onbegrij-

U-Magazine 12(1983) 1 januari 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen