VU Magazine 1983 - pagina 142

tenbeweging zitten met de handen in het haar", meent hij. „ D e ooit zo machtige organisaties van de studenten voeren op dit moment een ware doodsstrijd, wanhopig in touw om nog te redden wat er te redden valt. Vooral op de VU is de toestand bijzonder treurig: werd vorig jaar reeds het progressieve studentenblad Pharetra opgeheven, op dit moment ligt zelfs de SRVUophaargat." Mans Kuipers vraagt zich af hoe het mogelijk is dat een beweging die, ten tijde van de herprogrammering enkele jaren terug, heel het raderwerk van de VU wist stil te leggen, nu zelfs niet meer weet hoe men ,,boe!" moet roepen. Kuipers signaleert twee verklaringen. De studenten van nu zijn ,,gewoon hardstikke rechts" — een verklaring die vooral de gewraakte studentenbeweging graag schijnt te hanteren vanwege haar simpelheid en om het feit dat daarmee de noodzaak vervalt om voor de schuldvraag de hand in eigen boezem te steken, aldus Kuipers. De tweede verklaring is voor die beweging minder aantrekkelijk. Mans: er is iets compleet mis met de studentenbeweging, omdat deze zelf schuld heeft aan de malaise. Wat is er aan de hand? De student anno '83 lijkt Mans niet zoveel rechtser toe dan die uit 1970. De studie-omstandigheden zijn echter wél ingrijpend veranderd. ,,Je hoeft maar een willekeurige eerstejaars aan te spreken en je wordt overspoeld met een stortvloed van ellende. Met hun jaargenoten zijn de Twee-fasen-studenten in een rat-race gewikkeld om een plaats in de tweede fase. De docenten jagen hen van tentamen naar werkstuk en vice versa, waardoor het zwaard van Damocles niet meer boven hun hoofd hangt, maar er zelfs al lustig op los hakt: de afvalpercentages zijn hoog. En de happy few, die studeren, wacht de WW." Maar als er zoveel ,,te balen" valt, waarom komt er, althans georganiseerd, zo bitter weinig naar buiten van de onvrede onder de studenten? Dat komt, denkt Mans Kuipers, omdat de studenten totaal vastgeroest zitten in de structuren die men in de woelige zestiger jaren zelf heeft afgedwongen, in de waan dat men daarmee de werkelijke democratisering van het universitaire onderwijs dichterbij bracht. Als gevolg van de Wet Universitaire Bestuurshervorming (kortweg .,WUB") heeft de studentenbeweging zich laten inkapselen door posities te verwerven in raden en commissies. Dat mocht aanvankelijk wat succesjes

128

opleveren, maar toen aan het eind van de jaren zeventig de tering naar de nering moest gezet, werden de marges voor de universiteiten steeds kleiner, tot hun enige taak nog leek te zijn, het uitvoeren van de plannen die de minister formuleerde, meent Mans Kuipers. ,,En wat deed de studentenbeweging? Bezetten? De minister gijzelen? Uit de raden stappen? Nee hoor: ze bleven eindeloos meepraten." Apathie onder de studenten was het enige resultaat dat daarmee werd bereikt. De oplossing is simpel, althans voor Mans Kuipers. Strijden voor een bete-

De studentenbeweging: meepraten en doormodderen re studie doe je als student niet in raad of commissie maar in colleges en jaargroepen, vindt hij. De studentenbeweging moet uit de ivoren toren van d e , , WUB-se structuren" afdalen. De vraag of de studenten de eens zo taai bevochten machtsposities zo 'maar moeten opgeven ten gunste van een sprong in de machteloze onzekerheid, beantwoordt Mans Kuipers verder niet. Maar zijn constatering dat de studentenbeweging terug bij af is en van de grond opnieuw moet beginnen roept associaties op met de wanhopige moed waarmee Sisyphus steeds opnieuw de steen naar de bergtop rolde, en verdient alleen al daarom bewondering. Bovendien flikkert in zijn gerichte opstandigheid ten minste weer een klein vlammetje op van een inmiddels bijna ouderwets geworden strijdlust. Mans Kuipers laat in het midden of de hele universitaire bestuurshervorming een slimme en geslaagde poging is geweest om de rebelse studentengeneratie van 10 a 15 jaar geleden op den duur monddood te maken. Maar de drie puntjes achter de slotzin van zijn betoog zijn in dit opzicht veelbetekenend: ,,Blijven we op de oude vertrouwde manier doormodderen dan is er over een jaar geen studentenbeweging meer. En dan heeft rechts z'n zin gekregen..."

Maandag, 28 februari Ook de androgogen van de VU, die net als sociologen en sociaal-geografen worden bedreigd met opheffing, hebben naar de pen gegrepen in de strijd om het behoud van hun studierichting. Het kan komen door de indringendheid waarmee anderen hun protest brachten, maar de gematigde toon waarin deze open brief aan de universitaire gemeenschap is gezet doet bijna uitgeblust aan. ,,Andragologie aan de VU heeft bestaansrecht", vindt men, terwijl met een lange lijst van onderzoeks- en onderwijsactiviteiten wordt onderstreept, dat het hier gaat om ,,een kleine, maar tegelijkertijd springlevende en bloeiende,,onderneming" waar goed onderwijs wordt verzorgd en maatschappelijk en wetenschappelijk relevant onderzoek wordt verricht." De geloofwaardigheid van het andragogische protest wordt verhoogd, doordat men de belangen van het vak als zodanig op het oog heeft. Afgezien van de vestiging aan de VU, aan het hoofd waarvan de binnen en buiten vakkringen vermaarde prof. W. F. van Stegeren staat, vinden zij dat hun wetenschappelijke discipline onevenredig zwaar is getroffen: ,,Indien aan het advies van de TVC gevolg wordt gegeven blijven er van de zeven instituten die zich specifiek richten op welzijnsvraagstukken twee over", te weten in Amsterdam (aan de UvA)en in Groningen. Dat geluid klinkt hoe dan ook sympathieker dan hetgeen de verschillende vestigingen van dezelfde studierichtingen in deze periode — laakbaar maar menselijk — over elkaar ten gehore brengen. ,,Onevenwichtig", vinden de protesterende andragogen het TVC-besluit, want bij studenten is het vak binnen de sociale wetenschappen relatief populair. En ook in dit protest weerklinkt 't verwijt dat het besluit niet op grond van kwaliteitscriteria, maar vooral op „financieelen managementtechnische overwegingen" lijkt gebaseerd. Dinsdag, 1 maart Een verplichte vierdaagse werkweek, dat is de kern van het plan dat VUhoogleraren Boeker en Goudzwaard hebben opgesteld, om de bezuinigingsoperatie bij het universitaire onderwijs op sociaal aanvaardbare wijze te overleven. En als deze morgen de universiteitsraadzaal volstroomt, dan is men vanuit de verschillende universiteiten en hogescholen hierheen gekomen om daarover met elkaar van gedachten te wisselen. En bovendien om van de leden van het forum, waarin

vu-Magazine 12 (1983) 4 april 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen